Ergens in de verre toekomst is de mensheid omgekomen door een virus. Heel de mensheid? Nee, een klein groepje weet zich moedig staande te houden tussen alle roofdieren die de post-apocalyptische wereld nu bevolken. Voor voedsel is men teruggevallen op de pijl en boog en huisvesting vindt plaats in grotten. Vrijheid blijheid hoor ik je denken, maar niet voor deze stam. De religieus leider houdt er namelijk sterke dogma’s op na, waaronder een verbod op seks voor jongeren.
 

Een groep tieners heeft genoeg van alle voorschriften van de ouderen en besluit het ouderlijk ‘dorp’ te verlaten om het echte leven te kunnen ontdekken. Ze raken echter verdwaald in een ionische storm en verliezen het bewustzijn. Als ze weer bijkomen, bevinden ze zich in een ondergrondse kamer, voorzien van alle moderne gemakken. De holbewoners blijken te zijn gered door Neil en Judith, een jong stel dat het virus heeft overleefd. Blij dat ze eindelijk wat medemensen zien, overladen ze hun gasten met een overvloed aan drank, drugs en seks. Twee van de jongeren wantrouwen hun redders echter en besluiten niet mee te doen met hun gezellige orgiën. Een verstandige keuze, zoals al gauw blijkt. Neil en Judith zijn namelijk door het virus gemuteerde superwezens, die duidelijk andere plannen hebben met hun bezoekers.
 

Teenage Caveman is gebaseerd op de gelijknamige film uit 1958 van Roger Corman. Van een volledige remake is geen sprake, omdat regisseur Larry Clark zijn weergave uit 2002 heeft voorzien van de nodige extra ingrediënten, met name op het terrein van seks en drugs. Gevechten met dinosauriërs en andere prehistorische wezens zijn in de moderne versie dan juist weer achterwege gelaten. De titel van beide films slaat mijns inziens overigens nergens op en had beter Future Caveman of iets dergelijks kunnen heten, maar dat terzijde. Wat we hier voorgeschoteld krijgen is een televisiefilm van belabberde kwaliteit. De hoes verraadde dat natuurlijk al, maar een beetje goede hoop had ik wel. Bovendien was de dvd een cadeau en houd ik er niet van gegeven paarden in de bek te kijken.
 

Wat er direct fout is aan deze film is het ontberen van de broodnodige humor. Een scifi-horrorfilm met bovenstaand verhaal kan immers enkel slagen indien er met grote regelmaat gelachen kan worden. Dit is helaas slechts zeer sporadisch het geval. Gelukkig neemt de prent zichzelf niet al te serieus, waardoor er op zich best naar te kijken is. Dat wil niet zeggen dat je een fatsoenlijke film krijgt voorgeschoteld. Het acteerwerk is namelijk rampzalig slecht. Vooral Richard Hillmans prestatie is tenenkrommend: Met zijn akelige lachje weet hij bovendien een van de meest irritante filmrollen ooit neer te zetten. Wat ook een groot gemis is, is de weinige horror die Teenage Caveman bevat. Dit wordt deels gecompenseerd door de toevoeging van bier en tieten, maar zeker niet voldoende om het rampzalige scenario te vergoelijken. Misschien is Teenage Caveman te verstouwen met een paar pinten achter de kiezen, maar ik betwijfel het ten zeerste.