Net als Takashi Miiki’s Sukiyaki Western Django is The Good, the Bad, the Weird van Kim Ji-woon een homage aan de spaghettiwesterns van Sergio Leone. Er zijn ook verwijzingen naar Django van Sergio Corbucci en Mad Max II: The Road Warrior, met name tijdens één massale achtervolgingsscène. De film is flitsend en vermakelijk, maar roept ook vragen op hoe veel actie een mens kan verdragen.

Het verhaal speelt zich af in Matsjoerije, anno 1930, tijdens de Japanse bezetting. Een huurling en bandiet, bijgenaamd The Bad, krijgt de opdracht een schatkaart te stelen van een Japanse gezant die per trein door het land reist. Hij overvalt de trein, maar ontdekt dat er tweede overvaller was, een avonturier, bijgenaamd The Weird, die er met de kaart van door is. Op het moment dat hij The Weird wil neerleggen, wordt hijzelf beschoten door een premiejager, bijgenaamd The Good, die uit is op de prijs op zijn hoofd …

Gedurende de hele film ziet het drietal elkaar op de hielen, en ook de Japanners hebben de moed nog niet opgegeven: de schatkaart heet namelijk van essentieel belang te zijn voor het Rijk van de Rijzende zon. Na een reeks achtervolgingen, vechtpartijen en ontploffingen, waarbij zo ongeveer het complete Japanse leger de lucht in wordt geblazen, treft het drietal elkaar op de door kaart aangegeven plaats. Maar dan blijkt de schat niet te zijn wat men ervan had verwacht …

The Good, the Bad, the Weird is in elk geval beter dan Sukiyako Western Django. Miiki’s film was leuk, maar uiteindelijk te bont en onsamenhangend om werkelijk te overtuigen. Kim Ji-woons film fladdert ook alle kanten op, en sommige details zijn erg bizar, maar wordt in elk geval bijeen gehouden door een coherent script. De acteurs zijn verrassend goed, met name Lee Byung-hun als de even charmante als sadistische schurk.

The Good, the Bad, the Weird zou een geweldige aanrader zijn geweest indien Kim het wat korter had gehouden en zijn actiescènes wat beter had gedoseerd. Het beste deel van de film is het slot, met de drie verwikkeld in een zogenaamde Mexican standoff, een rituele shootout met drie deelnemers. De scène lijkt eerst een kopie te worden van het beroemde slot van The Good, the Bad and the Ugly, maar Kim heeft een aardige variant bedacht, en ook de onthulling van de ‘schat’ is een verrassende  – en geloofwaardige – vondst. Maar tegen die tijd heb je als kijker al zoveel ontploffingen en achtervolgingen moeten verwerken, dat je enigszins suffig naar het scherm zit te staren.  De film had wel een acht kunnen zijn, nu haalt hij (krap) een zeventje.