Vervolg op Due once di piombo. Hoewel Maurizio Lucidi wederom de regie doet en hoofdrolspeler Robert Woods terugkeert als Pecos Martinez, zijn het twee tamelijk verschillende films. Waar het eerste deel een grimmige wraakfilm is, is bij het tweede deel gekozen voor luchtiger vermaak waarin door Pecos naar een legendarische schat wordt gezocht.

Een trio mariachi´s kijkt op een veilig afstandje toe hoe een boerderij wordt uitgemoord door een bende. De bandieten waren op zoek naar een kaart die de locatie verraadt van een berg goud in Montezuma, maar vertrekken met lege handen. De muzikanten weten wel de schatkaart te bemachtigen, maar staan voor een probleem. De bende werkt namelijk voor de megalomane El Supremo die met de schat volledige controle over Mexico meent te kunnen krijgen. Met zijn drieën zijn ze natuurlijk niet opgewassen tegen El Supremo en zijn omvangrijke bende. Dan zien ze in een saloon een revolverheld in actie. Deze Pecos knalt gringo's af alsof het niets is. De mariachi's weten Pecos te overtuigen om de zoektocht naar de schat te leiden en het dus op te nemen tegen El Supremo en zijn kornuiten...
 

 

De makers tappen dus uit een ander vaatje dan het eerste deel en maken duidelijk zaken niet al te serieus te nemen. Met name de inbreng van de mariachi´s zorgt voor een licht komische ondertoon. Voorts weet men op subtiele wijze parodistische elementen in de prent te verwerken en wordt er gespeeld met de clichés van de spaghetti western. Gelukkig slaat de film niet door in slapstick toestanden en vormen grappen slechts een klein deel van het vermaak. Als komedie zou ik de film dan ook niet bestempelen al is de sporadische humor mijns inziens redelijk geslaagd.

Ondanks de lichtere toonzetting en avontuurlijke inslag heeft de film, in tegenstelling tot bijvoorbeeld Lucidi´s Si puó fare... amigo, zijn scherpe kantjes behouden. Selchterik El Supremo is een gevaarlijke gek met een sadistische inslag en zijn handlangers schuwen zinloos moorden niet. Held Pecos draait evenmin zijn handen om voor het omleggen van mensen. De schietpartijen zijn tamelijk venijnig, zonder dissonant aan te doen.

Een aardige vondst is dat de drie voornaamste schurken elk een hoofdzonde vertegenwoordigen en hiervoor moeten betalen met de dood. De beul is uiteraard Pecos, welke heerlijk wordt neergezet door Robert Woods. Afgezien van lelijke kerels is er ook nog wat snoepgoed voor het oog in de persoon van Luciana Gilli, die een ontvoerde vrouw speelt.

Ik heb me kostelijk vermaakt met deze western/avonturenfilm. Het is een onpretentieuze wegkijker die in ruime mate actie, humor en avontuur biedt. Lallo Gori omlijst de film met muziek, waarbij hij variëert op eigen thema's; ietwat gemakzuchtig van de componist, maar ook deze auditieve component is effectief te noemen.