Vijf mensen, drie mannen en twee vrouwen, uit Philadelphia staan in de lift in een groot kantoorgebouw wanneer de techniek het opeens begeeft. De lift hangt op grote hoogte stil. Bij een aantal van de mensen slaat direct de paniek toe. Bovendien vinden ze elkaar niet allemaal even aardig. Gelukkig gaan de beveiliging en onderhoudsdienst direct aan de slag om de lift weer aan de gang te krijgen. Dan valt plotseling alle verlichting uit. Als het licht weer aan gaat blijkt een van de mannen in de lift vermoord te zijn.

Op dat moment wordt de politie erbij gehaald, die het gebouw direct afzet. Als er nog meer doden vallen in de lift wordt de situatie steeds vreemder. De politie trekt alle bezoekers na, maar lijkt op een dood spoor te zitten. Dan vertelt een Mexicaanse beveiliger dat hij wel eens gehoord heeft van demonen die dit soort gebeurtenissen in scène zetten. Lachend wordt hij weggehoond door de agenten. Als het hen echter op geen enkele wijze lukt om de lift weer te ontzetten, gaan ze hem toch steeds meer geloven. Dat moment van inzicht komt echter veel en veel te laat.
 

Vanaf hier staan er spoilers!

Niet veel films doen de plot van het verhaal al zo snel uit de doeken als in Devil gebeurt. Reeds na twee minuten weten we precies wat er aan de hand is. Kort gezegd, een aantal mensen zit vast en de duivel is van plan ze te vermoorden. Waarom? Ook dat wordt direct duidelijk. Deze mensen hebben namelijk allemaal iets slechts gedaan in hun leven. De duivel is bovendien niet van plan om mensen die zijn plannen in de weg staan te sparen. Dat er meer slachtoffers zullen vallen dan de mensen in de lift is dus ook direct duidelijk.

Maakt dat Devil tot een saaie film? Nee, integendeel zelfs. De duivel zelf krijgen we namelijk helemaal niet te zien. Hij manifesteert zich door een van de mensen in de lift. Wie van de vijf dat precies is, blijft tot het einde onduidelijk. Ik durf er bovendien geld op in te zetten dat je niet kunt raden in welk van deze mensen de duivel schuil gaat. Dit zorgt voor een continue spanning die de film naar een hoger niveau weet te brengen. De goed getimede schrikmomenten werken daarbij vele malen effectiever dan de splatterhorror die we tegenwoordig vooral veel voorgeschoteld krijgen in horrorfilms.

Ik was ook wel gecharmeerd door de kleine setting waar een groot deel van deze horror-thriller zich in afspeelt. Het beeld wordt voor de helft van de tijd namelijk gevuld door een liftcabine. Toch voelt het geen moment alsof er in een nep studiodecor wordt geacteerd. Het camerawerk is bovendien ook snel genoeg om de geloofwaardigheid te bewaken.

Devil is geregisseerd door beginnend regisseur John Erick Dowdle. Op de lijst van producers staat echter een veel bekendere naam, namelijk die van M. Night Shyamalan. Zijn stempel op Devil is duidelijk aanwezig en ik vermoed ook dat deze film door zijn bijdrage tot een grotere hoogte heeft weten te stijgen. Hoewel hij de laatste jaren een aantal keer heeft misgeschoten (ik noem Lady in the Water) lijkt hij met deze film weer wat van zijn oude energie terug te hebben gevonden. En dat is positief nieuws voor de filmwereld wat mij betreft.