In Turijn is een sadistische seriemoordenaar actief. Met zijn taxi pikt hij jongedames op die niet snel gemist zullen worden. Hij neemt ze mee naar zijn horrorkelder om ze aldaar op gruwelijke wijze om te brengen. Een dergelijk lot staat ook model Celine te wachten. Celine, de mooie Elsa Pataky, wist echter in de taxi haar zus nog te bellen, die hierop alarm slaat bij de geobsedeerde inspecteur Enzo...

´Giallo´ is een dubbelzinnig grapje van regisseur Dario Argento. Het is niet enkel de naam van de psychopaat in deze film, die geel uitslaat vanwege een medische aandoening, maar ook de naam van het genre waarin de cineast al meer dan vier decennia (met wisselend succes) films draait. De prent kan met recht een giallo worden genoemd, al zijn er legio betere voorbeelden te bedenken. De niet veel goeds belovende berichten vooraf daarentegen, zijn naar mijn mening schromelijk overdreven.
 

 

De film doet niet al te moeilijk met zijn clichèmatige verhaaltje over een lelijkerd die uit frustratie aan het moorden is geslagen. Desondanks weet het te beklijven, temeer daar Argento de gruwelen aardig in beeld brengt en de spanning niet laat verslappen. Wat een stuk minder is, is dat de zus van het ontvoerde model als een zwaan kleef aan de inspecteur begeleidt in zijn queeste. Hoewel Emmanuelle Seigner geen onaardige actrice is, slaat dit nergens op. Het interessantst is de inspecteur zelf. Aanvankelijk komt er enkel gebrom bij hem uit, Oscarwinnaar Adrien Brody doet dat goed, maar middels een uitstekende flashback wordt duidelijk waarom de man zo obsessief bezig is met het vangen van psychopathische moordenaars; een aardig stukje diepgang bij een, voor de rest, oppervlakkige productie.

Ik zou Giallo geen geweldige film willen noemen. Hiervoor schort het teveel aan originele ideeën. Nochtans is de film beter dan ik verwachtte en laat Argento bij vlagen zien dat hij nog steeds een bovengemiddeld regisseur is.