Wanneer de Eerste Wereldoorlog ten einde is, gaan de drie oorlogsvrienden Eddie, George en Lloyd elk hun eigen weg. Het is een tijd van economische malaise, maar de drooglegging biedt uitkomst. Eddie rolt in de illegale drankhandel en weet voor de bootlegging zijn maten George en Lloyd te recruteren. Morele dilemma´s, machtswellust en een femme fatale zorgen er daarentegen voor dat de drie vrienden tegenover elkaar komen te staan...
 

 

Deze klassieker van Raoul Walsh is niet alleen een onderhoudende film, maar biedt -zoals de titel al doet vermoeden- tevens een uitstekend tijdsbeeld van de roerige jaren ´20 in Amerika. Intermezzo's vergezeld van een bijkletsende voice-over duiden de veranderingen die parallel lopen met de ontwikkelingen van de karakters. De focus ligt hierbij op het leven van Eddie Bartlett, die een stormachtige criminele loopbaan beleeft, doch uiteindelijk net zo hard weer valt.
 

 

De prent vangt aan in oorlogstijd en weet meteen te boeien met actiescènes op het slagveld waarin we reeds een glimp kunnen opvangen van de karakterologische samenstelling van de drie belangrijkste personages. Hierop volgt een klassiek rise and fall verhaal, dat meer dan aardig uit de doeken wordt gedaan. Hoofdrolspeler James Cagney weet hierbij uitstekend te vermaken en de vaart zit er goed in.

Nb: Spoilers
Helaas zakt de prent gaandeweg wat in. Eddie wordt namelijk verliefd op een zangeresje, doch de gevoelens zijn niet wederzijds. De dame zal zijn Waterloo worden. Eddie zet het namelijk op een zuipen, verliest zijn criminele machtspositie en laat zich uiteindelijk ompraten om het tegen zijn voormalige kompaan George, een vermakelijke Humphrey Bogart, op te nemen. Dit alles levert verwikkelingen op die volgens mij anno 1939 reeds als clichématig werden getypeerd. Het hoge niveau van het begin wordt er in elk geval niet mee vast gehouden, wat jammer is. Over het geheel genomen is met The Roaring Twenties echter sprake van een puike misdaadfilm die ambachtelijk is gemaakt; en dat kan natuurlijk ook niet anders met Walsh, Cagney en Bogart in de gelederen.