Wandafuru Raifu (After Life)

Voor Woestijnroosje

Wandafuru Raifu, oftewel After Life, is gesitueerd in een oud pakhuis, dat dienst doet als tussenstation tussen hemel en aarde. Mensen die in het tussenstation aankomen, krijgen te horen dat ze zojuist zijn overleden. Zij verblijven een weeklang op deze locatie, en worden gevraagd om binnen drie dagen hun meest dierbare herinnering te kiezen. Deze herinnering zal vervolgens door het personeel worden gereconstrueerd. Tegelijkertijd zullen alle andere herinneringen wegvallen. Alleen leven met de dierbaarste herinnering die men heeft, is in de visie van regisseur Kore-eda Hirokazo als verblijven in de hemel. De film gaat dus eigenlijk niet over de dood, maar over de vraag wat essentieel is in het leven. De vertaling van de Japanse titel luidt dan ook 'Wonderlijk Leven'

Aan de basis van After Life ligt een persoonlijke herinnering van regisseur Kore-eda Hirokazu aan zijn grootvader, die leed aan Alzheimer. Hirokazu zette vervolgens een project op waarbij honderden mensen werden gevraagd welke herinnering zij zouden willen meenemen naar de hemel. Sommige gesprekken die we te zien krijgen, worden gespeeld door acteurs, andere (we krijgen niet te horen welke) zijn interviews met gewone Japanse burgers. We volgen diverse personages, een Don Juan die graag praat over zijn veroveringen, een meisje dat dol is op Disneyland, een oude vrouw die als kind ooit een dansje maakte voor haar broer, en een piloot die het liefst nog één keer zou beleven hoe zijn vliegtuig zich door de wolken boort. Ook zijn er twee mensen die er niet in slagen om een herinnering te selecteren, een oude man die ooit een verstandshuwelijk sloot met een oorlogsweduwe, en bij haar bleef hoewel er geen sprake was van passie, en een onverschillige jongeman, een typische vertegenwoordiger van de jongere generatie, die aan alles lak heeft en niet wil kiezen omdat hij alle mogelijkheden wil openlaten.

In vergelijking met enkele Amerikaanse films uit het recente verleden over vergelijkbare onderwerpen, zoals Always (1989, Stephen Spielberg) en What Dreams may Come (1998, Vincent Ward), is Wandafuru Raifu geheel vrij van drakerigheid. Gaandeweg wordt duidelijk dat het personeel van het station bestaat uit overledenen die geen keuze hebben kunnen maken. Zij zien steeds nieuwe generaties overledenen aan zich voorbijtrekken, maar blijven zelf in de tussenfase steken, omdat ze het verleden maar niet kunnen afsluiten. Voor deze kant van het verhaal, concentreert de film zich op een jonge man en een jonge vrouw, die al decennia als bedienden in het station verblijven, en nu door omstandigheden worden gedwongen om hun situatie opnieuw onder ogen te zien.

Het tempo in Wandafuru Raifu ligt laag, erg laag, en de structuur van het scenario is los, erg los. In plaats van zijn kijkers bij de les te houden, lijkt Hirokazu ze juist uit te nodigen om af te dwalen, te gaan nadenken over de vraag welke herinnering zij zelf zouden kiezen. In het laatste deel van de film, worden enkele losse eindjes toch verknoopt tot een wat hechtere plotlijn.  Een van de bedienden en een van de overledenen blijken het nodige gemeen te hebben. Ze zijn leeftijdsgenoten, maar de een is gestorven tijdens de oorlog, de ander is oud geworden in het naoorlogse Japan. Op een schrijnende manier maakt Hirokazu duidelijk welke plaats de Tweede Wereldoorlog inneemt in de Japanse geschiedenis. Voor Japanners tijdens de oorlog gestorven zijn, was Japan het land dat werd geregeerd door een keizer die handelde bij Goddelijke volmacht, zij die overleefden hebben beleefd hoe de keizer werd gedwongen om zijn goddelijke afkomst af te zweren. Japan werd een moderne welvaartsstaat, die nauwelijks nog iets met het klassieke Japan gemeen heeft. De vraag of men van voor of na de oorlog is, is in Japan een heel bijzondere. Dit soort zaken worden door Hirokazu héél subtiel overgebracht. Men moet eigenlijk vertrouwd zijn met de materie om de aanwijzingen op te vangen. 

Wandafuru Raifu is een film die vraagt om aandachtige kijkers, om een publiek dat bereid is in de film te investeren. Ik had enige moeite om in het verhaal te geraken, maar naarmate de film vorderde, raakte ik steeds meer bij de materie, en zelfs de personages betrokken.

Aanraders in overeenkomstige genres, volgens Boobytrap:
- Taxi Driver (drama : 9)
- Le Gamin au Vélo (drama : 8.5)
- I Wish (Kiseki) (drama : 8.5)
- Jean de Florette (drama : 8.5)
- Pauline 'a la Plage (drama : 8.5)

Hoe beoordeelt Boobytrap categorie drama eigenlijk? 0 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10

Hoe beoordeelt Boobytrap categorie fantasy eigenlijk? 0 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10