Drie personen, waaronder een lekker wijf, worden door president Lincoln erop uit gestuurd om de nieuwe uitvinding van Gatling te gaan bekijken. Ze aanschouwen deze Gatling Gun en worden prompt vermoord. De Gatling Gun is een machinegeweer dat wel eens een geweldig wapen zou kunnen zijn in de burgeroorlog, die op dat moment woedt. Het lekkere wijf wordt overigens verzopen, wanneer ze in een kuip aan het badderen is.

Uitvinder Gatling, die de hele film Gatlin wordt genoemd, wordt ontvoerd en de Gatling Gun wordt ook meegenomen. Het is aan Robert Woods om, onder valse identiteit, de professor en zijn revolutionaire vuurwapen terug te krijgen. Hierbij komt de slechterik Tapas -flauwe grap hier- hem in de weg te staan. Er staan miljoenen op het spel, waardoor Woods gedwongen wordt de 007 uit te hangen. Hij dien bovendien zijn naam te zuiveren, hetgeen wellicht zijn grootste motivatie is.

De eerste scène is tekenend voor de ambivalente gevoelens die ik heb voor deze film. De werking ervan betwijfel ik enigszins. Het is, chronologisch, namelijk een van de laatste. In mijn optiek en niet te billijken keuze om mee te beginnen, daar er plottechnsich meerdere zaken worden prijsgegeven. Bovendien wekt het fragment verwarring daar er geen aanleiding wordt geboden om aan te nemen dat er sprake is van een flash forward. Desalniettemin wordt er een originele startmethode vertoond die een bepaalde nieuwsgierigheidt wekt naar de rest.
 

Het probleem van deze film is dat sterke delen worden afgewisseld met zwakke. In een behoorlijk gedeelte van de prent wordt namelijk niet ten volle gebruik gemaakt van de aanwezige expertise. Hoewel dit desondanks resulteert in oke plaatjes, wordt het tempo ermee uitgehaald. Ondertussen is het acteerwerk echter goed genoeg om de boel enigszins boeiend te houden. Hoofdrolspeler Woods is hierbij bovengemiddeld en boef John Ireland, met de voornaamste bijrol, zelfs nog ietsje beter.

Wat werkt voor de film zijn voornamelijk de fragmenten waarin wordt geschoten. Het zijn, met hun intrinsieke dynamiek, simpelweg de beste scènes. Hierbij is de muziek a typisch, een funky score van Piero Piccioni, die op een of ander manier verfrissend past bij deze spaghetti western. Het redelijk aanwezige vouwelijk schoon doet ook een duit in het zakje.

Kort gezegd heeft de film iets meer merites dan tekortkomingen. De beklijvingsfactor is voldoende en daarmee tevens de eindbeoordeling. Niettemin ben ik van mening dat, met de beschikbare middelen, er meer uitgehaald had mogen worden. De humor, hoewel niet overdreven aanwezig, is trouwens niet best.