Huurling Kaan neemt een missie aan van een vaag figuur om een professor, die een geneesmiddel voor leukemie heeft uitgevonden, te redden uit de klauwen van criminelen. Kaan krijgt hierbij hulp van zijn vriend Ali (voor de tactische aspecten) en de sexy Leyla (voor de karatetrappen). Het trio vuurt en steekt erop los, met tientallen dode slechteriken als gevolg. Maar ze blijken erin geluisd te zijn door de opdrachtgever: Het blijkt niet te gaan om een revolutionair geneesmiddel, maar om synthethische heroïne! Alvorens wraak te kunnen nemen, zullen ze eerst nog een hele zooi mannetjes moeten afslachten...
 

 

Zie die Cüneyt Arkin daar eens stoer wezen! En dan ook nog eens een mokkel in hotpants met een vuurwapen. Dit alles in een film van exploitatiekoning Çetin Inanç kan natuurlijk enkel een vermakelijke film opleveren.

Actie, actie en nog eens actie is het devies van deze Turkse trash-cinema. Het dunne plotje is uitstekend te volgen, maar de furieuze wijze waarop het geschiet, de explosies en de vechtpartijen aan elkaar worden geplakt is bijkans onnavolgbaar. Het zorgt voor een surrealistische kijkervaring die zich door mij goed liet verteren. De talloze upskirt shots van actrice Emel Tümer, die alleen maar in gewaagde kledij te bewonderen is, zijn ook al niet verkeerd. De (geluids)effecten zijn ronduit beroerd en weten derhalve ook goed te vermaken. Hier en daar zijn er, overduidelijk zichtbaar, stukken uit andere films ingemonteerd. Zoals praktisch standaard was bij Turkse films uit die tijd, is de muziek gejat uit buitenlandse kaskrakers; bijvoorbeeld uit Mad Max, waardoor deze film de onofficiële internationale titel Turkish Mad Max meekreeg. Afgezien van de muziek en Arkin's kleding op een gegeven moment, zijn er verder echter geen gelijkenissen met de post-apocalyptische klassieker.  Al met al is Ölume Son Adim een ontzettend foute film, die er de gehele speelduur voor zorgde dat ik me kostelijk vermaakte.