Nederlander Giovanni Korporaal (o.a. Rififi in Amsterdam) leerde het filmen in Rome. Jaren later zou hij iets regisseren dat, stijl aangaande, de spaghetti western in memorie brengt. Ondanks 's mans voornaam zetelt er echter niet een Italiaan in de regiestoel. Bovendien is de onderhavige prent, El diabólico, in Mexico geschoten in plaats van in Europa. Dat het een 100% Mexicaanse productie betreft is hierbij ook het vermelden waard.

De film lijkt meteen een duidelijke hoofdpersoon te hebben. Deze veronderstelling blijkt feitelijk bewaarheid. De huls van dit voornaamste karakter is echter aan verandering onderhevig; kort gezegd verandert er niemand minder dan Satan of, op zijn minst, een belangwekkende volgeling van Satan van menselijke gedaante. Waar een bebaarde revolverheld zich in de nesten werkt onder invloed van het kwaad -deze voelde de behoefte om vrouwen te verkrachten, waarna ze te brandmerken- is een strop snel gevonden. Het komt allemaal door het duivelse medaillon dat deze slechterik bij zich draagt. Met dit, voorzien van groen oplichtend Satanisch teken, artefact worden overigens tevens de verkrachte vrouwen gebrandmerkt. De slechterik weet echter, met zijn hoofd in de strop, de plaatselijke dronkelap te hypnotiseren om het touw door te schieten. Saillant detail:De zuiperd kon voorheen niet eensschieten! Enfin, bij de logische ontsnapping wordt de demon in mensenhuid echter dusdanig verwond dat hij het loodje legt. Maar niet voordat de dronkelap, bij Satan, zweert dat hij zijn dood zal wreken. Hierop vervalt de dronkelap in dezelfde gedragingen als zijn voorganger, niet in de minste plaats daar hij diens medaillon heeft overgenomen...

De plot heeft nog wat meer in huis, maar het is geen essay mijnerzijds,dus ik zal je niet verder vervelen. Bovendien heb ik eigenlijk niet de ambitie om nog veel meer te verraden. Met El diabólico hebben we een hoogst ongebruikelijke western in huis. Het is bovendien een pief-paf-poef die het lompe geweld niet schuwt. De film is ermee regelmatig uiterst bloederig, blasfemisch en/of anderzijds moreel verwerpelijk bezig. Toch is de film, vanuit filmtechnisch oogpunt, helemaal niet zo goed. Hoewel voor de grove regie- en montagemethoden nog iets te zeggen valt, is er met de temporisering toch het een en ander mis. Een positief voortvloeisel hieruit is nog het inmonteren van de (opnieuw) gehangene, die steeds verder rot totdat er enkel botten van hem over zijn; dit terwijl zijn opvolger zijn dood aan het wreken is. Het is vooral een jammerlijk gebrek aan ontwikkelingen dat deze Mexiwestern de das om doet.

Hoewel ik wens toe te geven dat de 'pan & scan' uitgave waarmee de film tot mij kwam verre van ideaal is, ben ik de mening toegedaan dat er veel te weinig is gedaan met een behoorlijk origineel concept. De karakterontwikkelingen zijn namelijk goed en de plot manoeuvreert zich naar een heerlijk sombere finale. Een potje heeft cineast Korporaal er nu ook weer niet van gemaakt, maar opmerkelijk is het 'verre van', om het zo maar te zeggen. Deze western is dus meer dan het opzoeken waard, maar mijlen verwijderd van het cultwerk dat het had kunnen zijn.