De zeventienjarige Mari is met haar ouders John en Emma op vakantie in hun afgelegen huisje aan een meer in de bergen. Als ze haar vriendin Paige in een nabij dorpje bezoekt, ontmoeten ze de mysterieuze Justin die ze aan wat marihuana kan helpen. Tijdens het blowen komen Justin's vader en een aantal vrienden thuis. De dames weten niet dat zij zojuist een aantal agenten hebben omgebracht om vader Krug te kunnen bevrijden.
 

Omdat de politie naar ze op zoek is besluiten ze op de vlucht te slaan en Mari en Paige te ontvoeren. Mari veroorzaakt een auto-ongeluk, waar Krug zo woest van woord dat hij haar verkracht en vriendin Paige om het leven brengt. Daarna gaan ze op zoek naar onderdak en komen bij toeval bij het huis van John en Emma die ze gastvrij ontvangen. Als er midden in de nacht opeens een halfdode Mari voor de deur staat weten ze wat voor vreselijk mensen ze in huis hebben gehaald. Er zit voor de ouders maar een ding op: wraak op de mensen die hun dochter hebben onteerd.
 

Wes Craven maakte in 1972 de originele The Last House on The Left. Voor de remake heeft hij als producer meegewerkt. Deze film kan gezien worden als eentje uit het subgenre van de torture porn. Het geweld wordt namelijk expliciet in beeld gebracht en bloed vloeit rijkelijk. Aan de andere kant ligt de focus van het verhaal niet enkel op de bloederigheden, maar ook op de psychologische effecten van een traumatische gebeurtenis. Craven beschrijft het zelf als laten zien "how even the most normal of families can be driven to evil acts if pushed to far." Ergens is dit daarmee ook een rape-revenge film, hoewel de verkrachte persoon in kwestie niet de wraaknemer is.
 

Leuk allemaal natuurlijk, wat voor soort film dit is, maar belangrijker is natuurlijk of het een goede film. Daar kan ik een positief antwoord opgeven. The Last House on the Left heeft namelijk een dusdanig goede spanningsopbouw dat je telkens wilt weten wat er daarna weer gaat gebeuren. Handig daarbij is het opknippen van de film in een drietal delen: eerst alle gebeurtenissen tot de verkrachting, vervolgens de tijd totdat de ouders er achter komen wie ze in huis hebben, en ten slotte hun wraak. Bij alle onderdelen blijf je onwetend over wat er komen zal en wat er met de acteurs zal gebeuren.
 

Als ik deze film zelf had mogen maken had ik er echter wel voor gekozen om de tijdsduur van deze onderdelen anders in te richten. Met name het laatste deel van de film is nogal aan de korte kant. Sommige 'tegenstanders' worden binnen een minuut om het leven gebracht. Er was zeker meer ruimte geweest voor een uitgebreider kat-en-muisspel. Ook had de verkrachtingsscène van mij een stuk korter mogen zijn. Niet omdat ik hiervan wakker lig of door geschokt ben, maar eenvoudig weg omdat ie behoorlijk saai is.