In Blastfighter volgen we een ex politieagent die rust zoekt, na een gevangenisstraf voor de moord op degene die zijn vrouw afslachtte. Hiervoor gaat de man naar een dorp vol rednecks, waar hij vroeger woonde. Er wacht hem echter ´southern hospitality´ op zijn Easy Rider´s...

In de openingsscène vernemen we dat de hoofdpersoon een superwapen heeft dat alle soorten munitie slikt. Dat belooft veel goeds, vooral wanneer we de dumbo's ontmoeten die hij vast en zeker gaat afknallen. Dit gebeurt ook wel, maar helaas pas in de laatste twintig minuten.

Voordat het actierijke einde zijn aanvang heeft, kabbelt de prent wat voort op een semi-dramatische manier, die niet echt bij een Italiaanse b film past. Met name de dochter van de smeris die opduikt is een afgrijselijk clichégegeven. En zo zijn er wel meer afgezaagdheden. Desondanks weet dit gedeelte enigszins te boeien.

De film kan ook nog doorgaan als een statement tegen jagen. Er zitten wat dieronvriendelijkheden in de prent, waarvan een hoop mensen niet vrolijk zal worden. Het zou allemaal stock footage zijn wat dat aangaat, maar dat waag ik te betwijfelen.

Heerlijk lachwekkend is hoe de smeris een jong hertje adopteert en in de bijrijdersstoel van zijn auto posteert, wanneer hij het dier meeneemt. Wanneer hij echter een flesje melk voor het beestje gaat halen, wordt het bruut vermoord; precies zoals je verwacht dus.

Het beste is de actie op het einde, dat de misleidende titel enigszins waarmaakt. Hierbij vallen de rednecks, onder leiding van een slappe George Eastman, bij bosjes neer. Het brengt explosies, geschiet en andere 'Rambo' activiteiten met zich mee. Voor de rest is dit La^mberto Bava vehikel niet om over naar huis te schrijven, doch heel slecht is anders. Blastfighter is gewoon een film die aardig genoeg is om eens te zien. Niets meer en niets minder.