Vier vrienden laten een van hen meedoen aan een kaarttoernooi. Hun speler wordt echter genaaid en verliest naast de gezamenlijke inleg van een ton nog eens een viervoud van dit bedrag. Ze krijgen van organisator Harry precies een week om hun schuld in te lossen voordat hij zijn handlanger Barry op ze afstuurt. Het geld hebben ze niet, maar bij toeval krijgen ze informatie over een drugsoverval waar flink wat geld mee te verdienen is. Ze besluiten om de overvallers te overvallen en er daarna met de buit vandoor te gaan.
 

Via een contact proberen ze vervolgens de gescoorde marihuana weer te slijten. De man aan wie dit zou moeten gebeuren blijkt echter een maatje te zijn van degenen waar de drugs oorspronkelijk van gestolen is. Alsof dit niet voldoende problemen veroorzaakt blijkt Barry ook nog wat andere mannetjes te hebben die op zoek zijn naar een pakketje waar de vier vrienden de hand op hebben weten te leggen. Chaos alom, als blijkt dat alle spelers in de drugsdeal wel iets met elkaar te maken hebben. Gelukkig beschikt iedereen over de nodige wapens, waardoor zaken efficiënt opgelost kunnen worden.
 

Halverwege de jaren negentig onstond het subgenre nouvelle violence, waarvan Quentin Tarantino de belangrijkste exponent zou blijken te zijn. Snelle films, met veel geweld en bloed en vlotte, niet altijd erg inhoudelijke dialogen zijn kenmerken van het genre. Ook Engeland zou in die periode nog flink wat duiten in het zakje doen. Voor zover mij bekend is Lock, Stock and Two Smoking Barrels de eerste uit het land van de high tea die zich ook tot de nouvelle violence mag rekenen.
 

Lekker boeiend hoe zo’n genre heet hoor ik je al zeggen, en daar heb je op zich gelijk in. De benaming en de vergelijking die ik reeds maakte, plaatsen deze film echter wel direct in de hoek waar hij thuis hoort. Echter, we dienen wel direct te stellen dat regisseur Guy Ritchie geen Quentin Tarantino is. Mans dialogen bijvoorbeeld zijn een stuk minder spitsvondig dan die van zijn Amerikaanse concullega. Ook in het neerzetten van komische of absurdistische situaties slaagt hij net iets minder goed.
 

Dit alles maakt van Lock, Stock echter geen slechte film. Integendeel, ik zou deze film willen indelen bij de beste die er in de jaren negentig zijn verschenen. De Britse mix van zwarte humor en grove actie die we later in nog zoveel meer misdaadfilms uit Engeland zouden zien, is in deze film welhaast tot in perfectie uitgevoerd. Bepaalde rollen en scènes zijn onvergetelijk, zoals Vinnie Jones die samen met zijn kleine zoontje en twee ouderwetse geweren de grootste en meest onverwachte held van de film uithangt. Een stukje jeugdsentiment speelt wellicht mee in mijn beoordeling, maar ook als je daarvoor corrigeert is Lock, Stock een dijk van een misdaadfilm.