Sheriff Django wordt gearresteerd omdat hij een berg dollars, bestemd voor de bouw van een school en een kerk, achterover gedrukt zou hebben. De rechtschapen wetsdienaar is echter onschuldig. Django´s celmaat Santo wordt gered door een geheimzinnige vreemdeling en de sheriff volgt in Santo´s spoor. Het leidt hem naar de werkelijke dader van de overval, slechterik Scott, die tevens verantwoordelijk was voor de dood van Django´s broer en diens vrouw. Met andere woorden: Het is tijd voor wraak en gerechtigheid...
 

 

Roberto Mauri schotelt de kijker goedkope spaghetti voor met een acteur in de hoofdrol, Brad Harris, die beter geschikt is als sidekick (de Kommissar X reeks). Verwonderlijk is het daarom niet dat Harris op zijn beurt een nog grotere b-acteur krijgt toebedeeld als aangever. Deze José Torres doet goed zijn best om te irriteren als afgezaagde Mexicaanse bandiet, maar weet sporadisch voor een glimlachje te zorgen. Dit in tegenstelling tot de stijve Harris, die niet bepaald de beste Django speelt, maar wegens zijn fysiek alsnog enigszins weet te overtuigen.
 

 

Vassili Karis (zie foto hierboven, rechts) weet van de acteurs het meeste te vermaken, als de slechterik Scott. De dialogen zijn -in de Engelstalige versie in ieder geval- afgrijselijk, maar Karis gaat er op overdreven wijze mee aan de haal. Met name het verbaal kleineren van zijn bendeleden is geinig. In het vangen van aartsrivaal Django is hij echter stukken minder bedreven. Gecombineerd met verraad, hebzucht en wraak levert het een plotje op dat weinig tot geen verrassingen biedt. Erg bezwaarlijk vind ik het niet, daar er mijns inziens voldoende vertier wordt geboden middels geschiet en enkele aardige personages. Bijzonder is de prent echter geenszins. De film zou ik dan ook zeker niet aanraden aan een persoon die niet getraind is in spaghetti westerns. Puur voer voor de fans dus, al zullen sommigen van hen er ook een harde kluif aan hebben.