Een pianospeler die aan ninjutsu doet merkt dat zijn vriendin vreemdgaat. Niet dat hij dat zelf niet doet, maar het is genoeg reden om haar te vermoorden. Hierna gaat hij door een ziekte plotsklaps drastisch veranderen. Hij wordt zeer snel oud door een een latent aanwezige aandoening die normaliter enkel bij kinderen voorkomt. Waarschijnlijk had hij het plan om ooit nog een seriemoordenaar te worden, maar omdat daarvoor nu niet veel tijd meer is maakt hij er serieus werk van. Een blunderende ouwe lul van een smeris is met de zaak belast, maar op een gegeven moment is de tijd in zijn voordeel...
 

 

Net als in verscheidene delen van de slasherreeks Halloween heeft Donald Pleasence zijn handen vol aan een gruwelijke seriemoordenaar. Het concept is hier iets origineler dan in John Carpenter´s creatie, waardoor hij echt het spoor bijster is. Op zich geinig natuurlijk; een diender voor wie de taken boven de pet gaan, maar de ster is de psychopaat zelf, vertolkt door Michael York (Austin Powers: International Man of Mystery).

York doet het goed als seriemoordenaar van dienst in deze giallo van Ruggero Deodato. Ninja's in een giallo zie je alleen hier en de essentie van ninjutsu, onopvallend besluipen en uitschakelen, wordt hier op een gegeven moment uitstekend weergegeven; de alsmaar ouder wordende killer vermoordt bijvoorbeeld  (letterlijk) op zijn dooie gemak een politie agente met behulp van zijn verraderlijke uiterlijk. Ook wordt hij hierom vrijgelaten om vervolgens smalend de cops, wederom, op te bellen dat ze hem nog steeds niet gepakt hebben. De ongemakken van de bejaarde man die slechts 35 jaar oud is zijn ook al niet onaardig naar het scherm vertaald. De grime van York is hierbij uitstekend. De man gaat er steeds verrotter uit zien.

Uit de glorietijd van de giallo is deze film niet afkomstig, maar het is zeker geen slechte in dit subgenre. Cineast Deodato levert gewoon degelijk werk af met een film die tevens kan bogen op de aanwezigheid van de mooie actrice Edwige Fenech en een adeqaute score van componist Pino Donaggio (o.a. Raising Cain en Oorlogswinter). Het concept is beter dan de uitwerking ervan, maar de prent weet aardig te boeien met een getormenteerde hoofdpersoon en diens gedenkwaardige moorden.