Midnight in ParisHet lag voor de hand dat Woody Allen, op zijn Europese rondreis, na Londen en Barcelona (met het zijsprongetje naar Oviedo) ook Parijs aan zou doen. In Oviedo kreeg hij en standbeeld, zo ver is het in Parijs nog niet gekomen. Wel mocht Woody even Carla Bruni lenen van Sarkozy (ze speelt een toeristische gids). Maar dat is bijzaak.
Midnight in Paris opent met een beeldenreeks geschoten in de stijl van ansichtkaarten: in overdreven frisse kleuren, en met enkel oog voor de toeristische trekpleisters van de stad. Woody is echter niet primair geïnteresseerd in het zonnige heden, maar in het melancholieke verleden. Parijs is het mooist als het regent, als de hemel van ontroering een traan lijkt te laten, en het Parijs waar zijn alter ego, de schrijver Gil Pender, van droomt, is het Parijs van de jaren 20, toen de stad nog de culturele navel van de wereld was waar iedereen die ook maar iets wilde betekenen naar staarde. Pender is met zijn aanstaande en haar rijke ouders afgedaald vanuit Californië naar Parijs, en hij weet eigenlijk niet wat hij van het hedendaagse Parijs moet vinden. Terwijl zijn schoonfamilie zich laaft aan de geneugten die de wereldstad te bieden heeft, dwaalt hij ’s avonds eenzaam door de straten. En plots voltrekt zich een wonder: Hij is in het Parijs van zijn dromen, het Parijs van de jaren twintig, van de Jazz-cafés en de Charleston, van Josephine Baker, Gertrude Stein, Scot Fitzgerald, Hemingway, Dali, Buñuel en Picasso. Midnight in Paris is een nostalgische trip, maar gaat tevens over de onmogelijkheid om nostalgische dromen te realiseren. Pender wordt verliefd op een vrouw uit de periode, die hem aan de hand meevoert naar het Parijs waar zij van heeft gedroomd, dat van de Belle Epoque, van Toulouse-Lautrec, Degas en Gauguin… De ene nostalgische trip leidt noodzakelijkerwijs naar de andere. Clive Owen is verbluffend sterk als Woody Allens alter ego: hij praat en klinkt zelfs als Woody. Tegelijkertijd blijft hij zijn eigen, wat lome acteerstijl trouw en neemt hij de drukke maniertjes van Allen niet over. Van de acteurs die de historische personages spelen, valt vooral Corey Stoll op, die Hemingway niet lijkt te spelen, maar lijkt te zijn. Midnight in Paris doet wat denken aan The Purple Rose of Cairo uit 1985, waarin Jeff Daniels een filmpersonage speelde, dat van het witte doek zo de werkelijkheid instapte. Maar terwijl The Purple Rose of Cairo nog in mineur eindigde, sluit Woody anno 2011 zijn nostalgische trip af met een positieve noot. De film heeft (dankzij een handige verteltruc) een happy end. Noot: Op de officiële filmposter, werd de lucht van Parijs weergegeven als op het beroemde schilderij van Vincent van Gogh, De Sterrennacht. Het personage Van Gogh komt echter niet in de film voor.
Aanraders in overeenkomstige genres, volgens Boobytrap: |
|||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
    |
 |
|
|
|
Terug naar vorige pagina | Naar filmoverzicht |
