The Nutty ProfessorProfessor Kelp is een briljante maar stuntelige geleerde. Hij heeft een oogje op de knappe studente Purdy, maar durft haar niet te benaderen. Daarom Kelp werken aan een toverdrankje dat hem moet veranderen in een onweerstaanbare Don Juan. Uiteindelijk vindt hij de juiste samenstelling, en plots is hij Buddy Love, een nachtclubzanger met zwoele stem en een gebrylcreamde vetkuif, die iedereen verbaal aftroeft. Ook Purdy valt voor Buddy, al vindt ze hem eigenlijk maar een rare vogel. Probleem: het serum werkt slechts tijdelijk, daarna wordt de aantrekkelijke Buddy Love weer professor Kelp, de man met de bril, konijnentanden en piepstem …
Dit is de beroemdste en ook beste film van de legendarische Joods-Amerikaanse komiek Jerry Lewis, die zelf regisseerde en meeschreef aan het scenario. Beide types die hij speelt, de klunzige Kelp en de handige Buddy Love, had Lewis al in de jaren vijftig gecreëerd, maar met name aan Buddy Love werd lang gesleuteld voordat hij tevreden was. The Nutty Professor is een film die bij iedere hernieuwde kennismaking beter wordt. Oppervlakkig gezien lijkt de film een wat platte screwball comedy, maar wie goed oplet, ontdekt dat de humor afwisselend absurd, surrealistisch en anarchistisch is (let op de Hamlet scène van Lewis en Del Moore!). De eenvoudigste grappen (zoals de mislukte krachttraining van de professor) krijgen in een volgende scène vaak een speciale draai, waardoor ze in een compleet ander daglicht komen te staan. Het is ook zo’n film waarin je steeds nieuwe dingen ontdekt. Ik zag hem nu voor de vierde of vijfde keer, en het was me niet eerder opgevallen hoe spits de film inspeelt op de sociale ontwikkelingen van de late jaren vijftig, vroege jaren zestig: jazz-muziek (de voorbode van …), korter wordende rokken, zangers met rokerige stem en vetkuif, revolutionaire cocktails, een opstandige jeugd. Het karakter Buddy Love kreeg (tot verrassing van Lewis) meer fanmail dan professor Kelp. Achteraf bezien is dat begrijpelijk: de zachtmoedige Kelp was een personage van het verleden, terwijl de rebelse, brutale Buddy Love een man was van de toekomst. Hij zou uitgroeien tot de geestelijke vader van iconen als The Fonz (uit de serie Happy Days) en John Travolta’s Danny Zuko (uit Grease). The Nutty Professor geeft een heel mooi tijdsbeeld, en de humor is tijdloos. En Stella Stevens straalt meer erotiek uit dan alle actrices uit de Tiroler sekskluchten bij elkaar. Een absolute klassieker.
Aanraders in overeenkomstige genres, volgens Boobytrap: |
|||||||||||||||||||||||||||||||||||||
    |
 |
|
|
|
Terug naar vorige pagina | Naar filmoverzicht |
