Van de spaghetti westerns niet afkomstig van Sergio Leone wordt deze film van Sergio Sollima vaak gezien als een van de beste. Het is geen verkeerde film, zoveel is zeker, maar het niveau van de gemiddelde Corbucci -ook al een Sergio- wordt mijns inziens niet gehaald.

La resa dei conti heeft simpelweg veel te weinig plot. Het basisgegeven van iemand die op een ander jaagt is eigenlijk het enige dat de film tentoon spreidt. De prent leunt dan ook sterk op de ontwikkeling van de karakters en, vooral, op de acteerprestaties. Gelukkig zijn die zeer goed met een degelijke Lee Van Cleef en een voortreffellijke Tomas Milian.

Hoewel ik de kijkervaring vrij aangenaam vind, ben ik niet van mening dat hier heel groots werk is geleverd. Er zit niet veel tempo in en de memorabele scènes zijn op een hand te tellen. Het is vooraleer vakkundig wat er wordt geboden, doch de frivoliteit ontbreekt een beetje. Hetzelfde geldt voor de muziek van Ennio Morricone: Goed, maar niet geweldig.

Enfin, Van Cleef jaagt op Milian die een meisje verkracht en vermoord zou hebben. Milian´s personage is gewiekst, maar te aimabel om zoiets gedaan te hebben. Zoveel is vrijwel meteen duidelijk. Een beetje vermoeiend is het wel dat Milian steeds Van Cleef ontglipt. De structuur van de film is hierdoor erg episodisch, maar de goede makelijk ervan maakt een hoop goed.

Het is meer een film voor de zondagmiddag dan voor de vrijdagavond, laat ik het zo typeren. Een tamelijk lome kwaliteitsfilm die niet zoveel actie in huis heeft. Het gedeelte dat op de ranch van Nieves Navarro speelt, vind ik eigenlijk het beste aan de prent. Mevrouw verveelt zich er stierlijk en heeft een legertje kerels aan het werk. Van Cleef vaagt ze echter allemaal weg. Een zeer geslaagd stuk in de film, dat er vreemd genoeg net zo goed had kunnen uitgelaten. Het draagt namelijk niets bij aan het verhaal.

Milian speelt een gast die Cuchillo heet. Hij prefereert dus messen boven pistolen. Dit gegeven had mijns inziens veel meer moeten worden uitgebuit. De paar fragmenten dat hij zijn messending doet zijn namelijk erg cool. Dit hadden er veel meer moeten zijn.

De finale is tof en een van de hoogtepunten van de film. Hierbij wil ik slechterik Gérard Herter, die een merkwaardige Oostenrijke baron speelt, niet onvermeld laten.

Over het algemeen ben ik wel te spreken over deze film die, niet geheel onterecht, een soort van cultstatus bezit. Maar groots of meeslepend vermaak zoals die twee andere Sergio´s wisten te verzorgen is een ander verhaal.