Nadat hij het in Clash of the Titans heeft opgenomen tegen Hades, besluit halfgod Perseus het samen met zijn zoontje wat rustiger aan te gaan doen. Tien jaar later wordt de rust echter ruw verstoord. Hades en Ares hebben Zeus gevangen genomen en willen zijn energie gebruiken om een titaan tot leven te wekken. Met dit vuurmonster ligt werelddominantie vervolgens voor de hand. Perseus neemt de wapens weer op en verzamelt een team van andere helden om zich heen, waaronder keizerin Andromeda en collega-halfgod Agenor.

Deeltje een heb ik niet gezien, dus ik baseer me op de recensie van collega Boobytrap voor een oordeel over die film. Omdat onze puntenwaarderingssysteem niet gelijk is, betekent mijn 6 dus niet per definitie een lagere score dan zijn 6,5. Afijn, dat doet feitelijk ook niet terzake. Mijn beoordeeling geeft een voldoende voor deze film, drie sterren zeg maar, en wel om de volgende redenen.

Wrath of the Titans heeft weinig diepgang. Al na de eerste paar minuten is het eerste grote gevecht een feit, tegen een gigantische chimaera wel te verstaan. Het beest ziet er zeer indrukwekkend uit. Niet veel later stuiten onze helden op een groep kwaadaardige cycplosen, waartegen een werkelijk indrukwekkend strategisch oorlogsspelletje wordt gespeeld. Ruimte voor verdieping en uitleg is er slechts tussen de actie door. Erg? Nee hoor, want voor het verhaal zet je een prent als deze immers niet aan.

Halverwege de film gaat het groepje helden ondergronds, zoekende naar de bron van alle kwaad. De beelden veranderen van kleur- en fantasierijk naar grauw en voorspelbaar. De donkere setting is eenvoudigweg minder interessant. Tegen het einde komt men weer bovengronds voor wat een spetterende finale zou moeten zijn. De megatitaan waartegen gevochten wordt ziet er grafisch echter matig uit en lost geen enkele van de verwachtingen in. Een teleurstellend einde van een verder prima vermakelijke film.