In de Amerikaanse woestijn zit een diverse groep mensen te kijken naar een landschap waarin een autoband ligt. Het lijkt er op alsof ze naar een film kijken. Dan wordt de autoband wakker en begint aan een roltour. Onderweg gebruikt hij zijn telepatische gaven om beestjes dood te maken. Dan ziet hij een knappe vrouw, maar om haar te bereiken dient hij eerst een dorpje uit te roeien. Ondertussen is de politie druk bezig in een plan om de toeschouwers om te brengen, omdat ze anders geen einde kunnen brengen aan de moordtocht van de band.
 

Alles gebeurt zonder reden. Dat is de boodschap van Rubber, hetgeen je meerdere keren duidelijk gemaakt zal worden. Eigenlijk is er vooral geen reden om deze film aan te zetten, want het is me een partij pretentieus geneuzel. Er schijnt een aantal verwijzingen te zijn naar cinematografische technieken en andere films. Ik heb ze niet ontdekt. Het stoorde me vooral dat de kijker eigenlijk niet serieus wordt genomen. Liever had ik dan een diehard cultfilm gezien rondom deze autoband. Die potentie heeft dit verhaal immers.
 

Toegegeven, de eerste keer dat de band (Robert op de aftiteling) een konijntje doodmaakt is wel lachen. Ook de eerste menselijke dode kon mijn goedkeuring nog wel dragen. Daarna valt Rubber in herhaling. Dan is zelfs een relatief korte speelduur van 80 minuten erg lang. De beelden zijn mooi en zorgvuldig geschoten en de Amerikaanse woestijn komt goed tot zijn recht. Dat zijn wat weinige positieve punten aan een film die bij de meeste kijkers vooral irritatie op zal wekken.