Een doodskist voor de sheriff. Geen idee waar de titel op slaat, maar het klinkt goed. De film zelf is echter minder groots. Matig is de kwalificatie die ik eraan zou willen hangen.

Ik had de film al eerder gezien, maar herinnerde mij slechts dat ´ie een 'vijfje' is. Waarom ik hem opnieuw bekeek? Joost mag het weten. Aangezien de prent niet was blijven hangen was het echter alsof ik hem voor het eerst zag.

Hoofdrolspeler Anthony Steffen doet het oke. Hij heeft het juiste charisma voor dit soort getergde rollen. De man is een van mijn favoriete houterige acteurs. Hij is nooit echt goed, maar doet hoeft ook niet. Hij is Anthony Steffen. En dat is op zich al stoer genoeg.

Luciana Gilli is niet oogverblindend mooi, maar wel een schatje.

De plot is veel te simpel. Saai zelfs. Ik verwachtte een flashback die wat meer duiding zou brengen aan Steffen's wraaktocht, maar die kwam niet. Een gemiste kans.

Het beste fragment is wanneer Steffen aan gort wordt getrapt door de bende. Het is tevens een van de weinige memorabele scènes.

Steffen speelt een gozer die zich voordoet als Shenandoah. Shenandoah: Da's gewoon kut, net als de vreselijke song Lone and Angry Man die Peter Tevis over de opening titles ten gehore brengt.

Overigens had slechterik Eduardo Fajardo op het einde, onder de saloonopstap liggend, makkelijk Anthony Steffen in de rug kunnen schieten. Maar uiteraard gebeurt dit niet. Het had een veel beter einde betekend, al was de finale verder niet heel slecht. Als mosterd na de maaltijd duikt een dronken ouwe lul op.  Dit karakter irriteerde al de hele film en heeft geen enkele functie, behalve het irriteren van de kijker.

Mijn vriendin merkte op dat de muziek goed was. Hier ben ik het mee oneens. Er is niets opmerkelijks aan Francesco De Masi's score. Typische, voorspelbare spaghetti western muziek.