Jack Murphy is een slimme kerel, uitgekookt genoeg om overvallen tot in de perfectie te beramen en gewiekst genoeg om anderen hierbij het vuile werk te laten opknappen. Na opnieuw een geslaagde bankoverval komt zijn ongure bende in het geweer, maar Jack is ze in eerste instantie te slim af. 

De voormalige misdaadkompanen van Jack weten hem echter te vinden. Ze schieten hem kreupel en laten zijn zus verkracht en gescalpeerd achter. Jack ziet rood en heeft maar een doel: De criminelen die hij ooit leidde, man voor man, op sadistische wijze ombrengen...

Robert Woods speelt naar mijn mening de beste rol uit zijn carrière. Voortreffelijk weet hij de getergdheid van zijn personage gestalte te geven. Met name zijn maniakale gelach gaat door merg en been. Maar ook voor de transitie naar bloeddorstige kreupele is hij overtuigend als gladde pistolero die gedreven wordt door hebzucht.

De verschuiving van Jack's drijfveer naar wraak doet de film goed los komen. Er volgt een grimmige moordtocht, waarbij Jack op de meest sadistische manieren wraak neemt. Zo minitieus als Jack de overval plant waarmee de film opent, zo geraffineerd bedenkt hij allerhande executies, die hij uitvoert als een professional die met satanisch genoegen zijn werk doet.

Regisseur Gianfranco Baldanello draaide met een beperkt budget een prima, recht toe recht aan, wraakwestern. De sfeer is rauw, geholpen door een bij vlagen sinistere score van Lallo Gori. Ook de desolate settings doen een duit in het zakje. Wanneer de prent niet plaats heeft in een vervallen spookstadje waarvan de interieurs al net zo verrot zijn, is een gortdroge woestijn de plek van handeling. Net als bij de westerns Execution, Madron en God's Gun zijn deze buitenscenes opgenomen in Israel. Dit decor wordt van het genoemde rijtje films bij Black Jack naar mijn smaak het beste gebruikt.

Resumerend: Black Jack is een van de meest venijnige spaghetti westerns die je ooit zult opgraven, met een Robert Woods in topvorm.