ContagionVanaf zijn debuut uit 1989 Sex, Lies and Videotape, hebben de films van Steven Soderbergh nogal wisselende reacties uitgelokt. Ten dele ligt dat aan de aard van zijn werk: naast kleinere producties, gericht op een select publiek, maakt hij ook grote publieksfilms, zoals Ocean's Eleven of Traffic. Contagion valt wat dat betreft tussen de wal en het schip: het is een rampenfilm, maar wel eentje zonder superhelden of grote effecten. Met andere woorden: Een kleine film over een groot onderwerp. Op verschillende plaatsen in de wereld breekt plots een epidemie uit. Mensen beginnen te kuchen, krijgen hoge koorts en sterven korte tijd daarna. De wetenschap staat (zoals dat heet) voor een raadsel, en gevreesd wordt dat - net als bij de Spaanse griep aan het begin van de Twintigste eeuw - wel tien procent van de wereldbevolking ten prooi zou kunnen vallen aan het zich razendsnel verspreidende virus. De aanpak van Contagion is quasi-documentair, met camerawerk dat eerder aan televisie dan aan de bioscoop doet denken. Het was waarschijnlijk de bedoeling om een gevoel van echtheid op te roepen, maar de opzet werkt eerder averechts: geen moment had ik het gevoel dat ik naar iets anders zat te kijken dan naar een speelfilm die op een documentaire probeert te lijken. Contagion heeft een cast vol ronkende namen, maar de aandacht wordt verspreid over zoveel personages dat eigenlijk geen van de karakters goed uitgewerkt raakt. Uiteindelijk weten alleen Kate Winslet en Jude Law iets van hun rollen te maken. De film telt een paar geslaagde scènes, maar is verder een grote tegenvaller. Ik ben nooit een grote fan geweest van deze regisseur, maar ik had veel meer van deze film verwacht.
Aanraders in overeenkomstige genres, volgens Boobytrap: |
|||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
 .jpg "Contagion") |
 |
|
|
|
Terug naar vorige pagina | Naar filmoverzicht |
