Het zou zonde zijn dat deze film aan uw aandacht ontsnapt. En toch lijkt hij er toe voorbestemd. High school-films trekken meestal enkel de aandacht van giechelende pubermeisjes die preuts lachen als hun favoriete hunk voor de eerste keer een zedige kus aan een hunkerend meisje geeft. En dan die beelden maar projecteren op zichzelf :-) Deze film zou er ook zo eentje kunnen zijn ware het niet dat het hier om de verfilming van een gelijknamig brievenboek met Salinger-allures gaat. Bij de datum van publicatie (1999) vonden Amerikaanse scholen de inhoud te controversieel. Wellicht was een homoseksuele verhaallijn doorslaggevend om het boek in de ban te slaan....  

 

De auteur Stephen Chbosky verfilmde 13 jaar later zijn eigen werk en zette zijn tekst om in ondersteunende off screen dialogen die de leidraad vormen voor een uitgepuurde coming of age- film. Charlie een middelbare schooljongen leest voor uit eigen zieleroerselen gericht aan de kijker en legt zich hiermee bloot als een snuggere, timide en tobbende puber. Mooie kwaliteiten die helaas op die leeftijd niet maken dat men populair wordt. Zijn plaats is dan ook voorbestemd aan de schoolmuur waar hij alles rondom hem observeert en probeert te begrijpen. “Soort trekt soort aan” zegt men in Vlaanderen en daardoor maakt hij al vlug kennis met de gelijkgestemde Sam en haar homoseksuele stiefbroer Patrick. Alhoewel ze een intense vriendschap afsluiten wordt de relatie in hun trio al gauw een psychologisch spelletje van aantrekken en afstoten. Charlie ondergaat, begrijpt alweer en omdat hij gaandeweg leert te ageren wordt hij een gelukkiger mens. Ware het niet dat hij nog dient af te rekenen heeft met een intens trauma uit zijn jeugd...

 

U denkt toch dat u dat allemaal al eens heeft gezien? Dat klopt maar wel niet op deze manier. In het begin van de film kreeg ik ook het gevoel dat ik over een hoog muurtje moest kijken om aansluiting te vinden met de personages. Maar al snel kreeg ik een arthouse-diamantje, briljant in zijn eenvoud voor ogen. Met spitse dialogen,een geslepen montage en schitterende songs (van onder meer Bowie en The Smiths) die de karakterontwikkeling van de personages voortstuwen. De beheerste regie van het emo-gehalte zorgen voor mooie ontroerende passages. En dan is er uiteraard nog de spitse cast! Ezra Miller herinnert u zich wellicht nog als de sadistische en moorddadige tiener uit het superieure “We need to talk about Kevin”. Nu kunt u zich laten overrompelen door de vertolking van zijn schattige, hartveroverend en ontwapenend homoseksuele personage. Verder spelen Emily Watson uit de Harry Potter-films en Logan Lerman (Percy Jackson en 3:10 to Yuma ) de stenen uit de muren.

 

Ik vroeg me wel wat het resultaat zou geweest zijn als een andere regisseur zijn gelijknamige brievenboek zou verfilmd hebben. Met een eigen perceptie en interpretatie. Dat Stephen Chbosky eigen werk kon in beeld brengen zal hem de vrijheid gegeven hebben om zelf te kiezen voor de passages en dialogen die in de film moesten. En is dat geen beperking geweest? Of heeft hij zich toch nog de vrijheid toegemeten om bepaalde verhaallijnen uit te diepen of zelfs nieuwe te creëren? Dus nu onmiddellijk het boek lezen :-)