Een bende wordt, na een paar jaar in de bak te hebben gezeten, Beieren uitgegooid. Hierop besluiten deze losers, want dan zijn het toch wel, de boot te pakken naar Amerika. Ze proberen hun draai te vinden in het wilde westen, waar ze het pad kruisen van niemand minder dan Doc Holiday en zijn vrouw Kate Elder...

Vervolg op  Jaider, der einsame Jager, een heimatfilm geinspireerd op de western, doch volledig plaatshebbend in Duitsland. De westernconnectie komt met dit Verflucht, dies Amerika echter tot volledige wasdom.

De film werd, zoals vele Europese westerns, opgenomen rondom Madrid. Er draven ook bekende spaghetti western acteurs op, maar het geheel lijkt in de verste verte niet op een spaghetti western. De cultacteurs worden daarenboven goeddeels verwaarloosd. Jammer.

Verflucht, dies Amerika is een anti-western die meer in het revisionistische straatje past dan ergens anders. Waar revisionistische westerns echter nogal gewichtig doen, pakt cineast Volker Vogeler het droogkomisch aan. De grappen zijn herkenbaar als zodanig, maar erg geestig zijn ze meestal niet.

Actie heeft de film enkel op het einde. De bende gaat namelijk een bank beroven. De uitkomst van deze ontwikkleing, alsook de scene zelf, draaien uit op een deceptie. Het betreft een van de meest statisch gefilmde bankovervallen die ik ooit heb gezien. Zelfs b-westerns uit de jaren '30 wisten dit enerverender aan te pakken. Het zal ongetwijfeld de bedoeling zijn geweest van de regisseur, maar mij beviel het niet echt.

Het is een merkwaardige film, zoveel is zeker. Ergens bekoorde het vervreemdende sfeertje mij wel. Om een Beierse bende sukkels te zien aanklooien in het wilde westen is bovendien vermakelijk op zichzelf. Maar dan heb ik de goeie aspecten van deze film allemaal wel benoemd.