De Cotton Club was een roemruchte uitgaansgelegenheid in Harlem, New York, tijdens de drooglegging. Talloze bekende artiesten als Louis Armstrong, Cab Calloway en Duke Ellington traden er op. Desondanks hadden zwarten, in het begin, geen toegang tot de club. 

Coppola's film tracht een sfeerbeeld te scheppen rondom de club en focust zich hierbij op een veelheid aan personages, die niet allen even fictief zijn. Hoofdpersoon is muzikant Dixie Dwyer, die het leven redt van de heetgebakerde gangster Dutch Schultz en hierop in het onderwereldje verzijld raakt...

Hoewel de film zich niet kan meten met de films uit Coppola's glorieperiode, de jaren '70, is The Cotton Club redelijk geslaagd. Het is een stijlvolle prent die een jazzy portret weet te schetsen van een klassieke gangsterperiode.

De karakters van Richard Gere en Gregory Hines nemen een voorname plaats in. Beiden doen het aardig. Richard Gere blies zelf zijn kornetdeuntjes en Hines betoont zich, tezamen met zijn broer, een uitstekend tapdanser. Het zijn echter niet hun personages die de film interessant maken. Dit zijn vooral de mafiosi met hun criminele praktijken.

De grootste plus is de rolverdeling. Hierbij is een blik namen opengetrokken waar je u tegen zegt. Zelfs in de kleinste rollen zul je bekende gezichten ontwaren.

Hoewel artistiek meer dan degelijk, was The Cotton Club commercieel gezien een flop. Dit verwondert mij niet. Er is een overdaad aan personages ingestopt, waarvan sommigen te veel en anderen te weinig in de melk hebben te brokkelen. Bovendien zitten er naar mijn smaak iets te veel shownummers in. Desondanks kan ik de film aanbevelen op basis van de genoemde merites.