Roger Sartet, een veroordeelde juwelendief en moordenaar, wordt op weg naar de gevangenis bevrijd door de criminele Siciliaanse familie Manalese (de clan uit de titel) omdat hij over vitale informatie beschikt over een expositie van Amerikaanse juwelen in Rome. De veiligheidsmaatregelen blijken echter zo strikt dat een roof uitgesloten is. De patriach van de familie, Don Vittorio, ontwikkelt dan het plan om het vliegtuig te kapen waarmee de juwelen terug worden gebracht naar New York. Het plan slaagt, maar er ontqstaat onenigheid in de groep als blijkt dat Sartet de erecode van de familie heeft geschonden door het bed te delen met de schoondochter van de patriarch ...
Deze gangsterfilm dankt zijn bekendheid vooral aan het feit dat regisseur Verneuil voor het eerst (en naar later bleek ook voor het laatst) drie reuzen van de Franse cinema wist samen te brengen: Jean Gabin, Alain Delon en Lino Ventura. Ze zijn perfect gecast en leveren een vlekkeloeze acteerprestatie als, respectievelijk, de patriarch, de koelbloedige moordenaar en de vasthoudende commissaris die hen op het spoor is. De andere acteurs blijven uiteraard in hun schaduw, maar Irena Demick is erg sexy als de schoondochter die een affaire begint met buitenstaander Delon.
Le Clan des Siciliens heeft een geweldige atmosfeer, een spannende plot en goed uitgewerkte karakters; vooral het personage van Delon, Sartet, is verassend veelzijdig: in een paar scènes krijgen we hem plots van een gevoelige kant te zien, waardoor we ons gaan afvragen waarom hij een koelbloedige moordenaar is geworden. Tegelijkertijd maakt het scenario soms een wat gladde, geconstrueerde indruk. Het past soms allemaal wat te mooi in elkaar.
Verneuil probeert hier een film af te leveren in de geest van de legendarische regisseur Jean-Pierre Melville, maar mist diens poëzie en meesterlijke regiehand. De openingscène (de bevrijding van Sartet) en de kaping aan het slot doen beide sterk aan Melville denken, maar terwijl de openingscène ijzersterk is, valt de kaping wat tegen: de scène is te lang uitgesponnen en Verneuil verdeelt zijn aandacht te veel over de gebeurtenissen in de lucht en op de grond. De muziek van Ennio Morricone is - wat dacht u - fantastisch.
