Drugsdealer Chris heeft een schuld bij een paar grote criminelen. Omdat hij niet kan betalen, bedenkt hij samen met zijn vader Ansel het plan om zijn moeder te vermoorden, zodat de levensverzekering uitbetaald aan zijn zusje Dottie. Hiervoor huren ze de corrupte smeris Killer Joe Cooper in, die erom bekend staat dat hij dit soort klusjes vaker opknapt. Joe voert zijn klusje snel en efficiënt uit, maar er is een probleem: de verzekering betaalt niet uit aan Dottie maar aan de nieuwe vriend van Chris' moeder. Hierdoor heeft hij een groot probleem met zijn schuldeisers. Ook Killer Joe wil zijn centen echter hebben en komt daarom met een creatieve oplossing waarbij hij Dottie wil hebben als betaling. Dit tot grote weerzin van Chris, die zijn leven volledig in elkaar ziet storten.

Heerlijk donkere misdaadthriller met flinke doses zwarte humor, ondergedompeld in een sfeertje van Texaanse troosteloosheid en stereotypen. Hoewel zijn CV de laatste jaren een beetje karig is, laat regisseur William Friedkin zien dat hij het maken van een goede film nog steeds in zich heeft. Dat heeft hij grotendeels te danken aan het script -gebaseerd op een toneelstuk- van Tracy Letts.

Killer Joe heeft bovendien een sterke troef in handen. Matthew McConaughey, die normaal gesproken vooral in slechte romcoms speelt, stijgt hier tot grote hoogte met een voor hem volledig a-typische rol. Zijn vertolking van de psychopatische agent Killer Joe is erg sterk. De scène waarin hij zich laat pijpen door een vrouw, terwijl hij een KFC chicken wing voor zijn broek houdt is memorabel en hilarisch.

Mede vanwege dat beeld en wat andere geweldsuitspattingen heeft Killer Joe veel kritiek gekregen, vooral uit feministische hoek. Whatever, het zal wel, is mijn antwoord daarop. Killer Joe is geen supertopper, door een aantal mindere (lees: saaiere) momenten in de plot, maar is desalniettemin uitermate genietbaar. Mijn verwachting is dat dit een cultklassieker in spé is die bij herhaald kijken alleen maar beter kan worden.