Ben komt uit de bak, om te worden verwelkomd door zijn vriend Charlie. Om hem een paar klappen te verkopen wleiswaar, maar toch. Echte vrienden. 

Charlie is een norse oplichter, terwijl Ben een flierefluiter is die continu een grijns op zijn bakkes heeft. Platzak zijn ze echter beiden. Het duo berooft een bank...

Nieuw is het niet echt, wat deze film ons voorschotelt. Het betreft namelijk de zoveelste Italiaanse western die het Trinity paadje volgt. Indien je echter enkel dit opmerkt, dan ben je ofwel een zuurpruim of je hebt niet goed zitten opletten.

De prent heeft een parodistisch spectrum dat veel breder is dan enkel Trinity. Het scenario van Sergio Donati en George Eastman zelf steekt goed in elkaar. De toon verandert naarmate de speelduur vordert, maar als onevenwichtig heb ik het niet ervaren. Over de gehele linie wordt goed vermaak geboden.

Giuliano Gemma en Goerge Eastman zijn geen Terence Hill en Bud Spencer. Nee, ze zijn zelfs beter dan het iconische duo en vertolken hun rollen uitstekend - en professioneel op elkaar ingespeeld.

Regisseur Michele Lupo wist wel hoe hij een avonturenfilm moest draaien en kreeg hier een aardig budget om mee te werken. Hij houdt er de vaart, de actie, maar bovenal het plezier in. De film ziet er bovendien opvallend goed uit, wat op het conto komt van director of photography Joe D'Amato.

Ik mag deze spaghetti western graag; laverend tussen kolderiek en bitterzoet, af en toe met de botte bijl, dan weer met subtiele nuances. Maar immer met de juiste vaklui op de juiste plek. Lekkere film.