Rocco pleegde samen met vier anderen een gewaagde roofoverval. Nadien liepen de zaken echter niet als gepland, met als gevolg de brute dood van Rocco's maat Richie en de verdwijning van het goud in kwestie. Rocco is er op gebrand om Richie's dood te wreken en om 'zijn' goud terug te krijgen. Een bloedige wraaktocht vangt aan...

Richard Harrison speelde in tamelijk wat spaghetti westerns, films van van wisselende kwaliteit. Het harde Vengeance , qua opzet een klassieke wraakfilm, is naar mijn smaak de beste die op zijn curriculum vitae prijkt.

De openingsscene is een van mijn favorieten. Alberto Dell'Acqua hangt hierbij letterlijk in de touwen, om uitelkaar te worden gereten door vijf ruiters. Deze gruwel vindt buiten beeld plaats, maar is perfect uitgevoerd. De bloedrode opening titles rollen en Don Powell zingt: "No comtemplating, revenge is waiting. Vengeance!".

Wat de gelijknamige theme song belooft, krijgen we ook. En dat in ruime mate, inventief geensceneerd en bij vlagen spijkerhard. De sfeer is duister, gelardeerd met gothische symboliek, iets wat regisseur Antonio Margheriti later op succesvolle wijze zou herhalen met And God Said to Cain.

Vengeance is zowel boeiend als onderhoudend, met een aantal knap uitgevoerde setups die memorabele momenten van sadisme opleveren. De simpele, doch effectieve muziek van Carlo Saviana, alsmede de maffe schurk van Claudio Camaso maken het af. Zo lust ik mijn pasta wel!