In de korte (50 minuten) Nederlandse speelfilm Verzet volgen we een neurotische, Amsterdamse porseleinverzamelaar. Hij houdt zich vooral bezig met het afstoffen en bewonderen van zijn collectie. Als hij tegen zijn zin een Joodse onderduikster in huis krijgt, staat zijn leven op zijn kop. Zij houdt zich namelijk totaal niet aan de regels die in het huis gelden. Als de verzamelaar in conflict komt met een Duitse commandant over een bijzonder stukje porselein, moet hij zeer veel moeite doen om zijn onvrijwillige gast niet ontdekt te laten worden.

Verzet is in premiere gegaan op het Nederlands Film Festival en niet veel later uitgezonden op televisie. Ik viel er dan ook middenin toen ik mijn kijkbuis aanzette. Dat was geheel niet onverdienstelijk, want we hebben hier te maken met een tragikomische oorlogsfilm, een genre dat we in Nederland eigenlijk nauwelijks kennen.

De kracht van Verzet zit hem in de combinatie van sterk acteerwerk -Van 't Hof is zoals gebruikelijk weer erg sterk- en geinige humor. Vooral de wijze waarop de Duitse Überstormbahnkommandführer (of zoiets) wordt neergezet kan op de nodige lachsalvo's rekenen. Het einde van de film kan een beetje overkomen als een anticlimax, want het is wel erg plotseling voorbij. Aan de andere kant, veel langer zou Verzet niet moeten duren. De ingrediënten komedie en drama komen nu namelijk in precies de juiste dosering voorbij.