Warren Stacey is een aantrekkelijke jongeman, maar verwart zijn mes met zijn leuter. Dit met dodelijk gevolg voor een arm sletje. Een beetje seksueel gefrustreerd mogen we Stacey dan ook gerust noemen. De twee agenten, uiteraard een veteraan en een rookie, belast met de zaak hebben al snel in de smiezen dat hij de dader is. Maar Stacey is slim en op legale wijze moelijk te vangen. De veteraan klooit met bewijs, wat tegen de borst stuit van de rookie. Terwijl de doorgewinterde cop van de twee hierdoor inmiddeles geschorst is, is het wachten op meer doodgestoken jongedames (met name verpleegsters) opdat de maniak kan worden gevangen...

Charles Bronson en  Andrew Stevens vormen een duo politieagenten op jacht naar een maniak die graag vrouwen neersteekt. Ik verwachtte hiermee een standaard politiefilmpje zoals bijvoorbeeld Clint Eastwood ze ook wel maakte in zijn Dirty Harry tijd. Dit werd me ook wel voorgeschoteld, maar deze thriller weet meer te bieden dan alleen dat.

10 to Midnight is naast een routineuze politehriller namelijk een regelrechte slasher! Dit was voor mij een aangename verrassing. De messendoder is hierbij gemodelleerd naar seriemoordenaar Richard Speck, die ook een zooitje verpleegsters afslachtte, terwijl vertolker Gene Davis fysiek verdacht veel wegheeft van psychopaat Ted Bundy. 

De grafische moorden, waarbij het bloed rijkelijk vloeit, geven de prent een lekker exploitation sfeertje. De overdaad aan tieten die onnodig in beeld komen, weten dit goed te completeren. Hilarisch is overigens het gegeven dat de killer altijd in zijn nakie opereert.

Hoewel de film aan komt zetten met de nodige cliches, met name de morele dilemma's van een agent die op correcte wijze een gruwelijke maniak in de kraag dient te vatten, is 10 to Midnight goed te doen. Ik had ook niet anders verwacht van de regisseur van The Guns of Navarone en Mackenna's Gold.