Het idee voor de film Het Vonnis werd geboren uit woede, zo liet regisseur Jan Verheyen ons weten. Waar hij zich boos over maakte, was het verschijnsel van de 'procedurefout' waardoor de aanklacht tegen een zware crimineel plots onontvankelijk wordt verklaard. Een ontbrekende handtekening op een document kan genoeg zijn om een moordenaar van rechtsvervolging te ontslaan.
Dat laatste is het uitgangspunt van Het Vonnis: tijdens een stop bij een tankstation wordt de echtgenote van de brave burger Luc Segers (Koen de Bouw) op gruwelijke wijze om het leven gebracht. De dader wordt snel opgepakt en blijkt in het bezit van een strafblad, maar dan blijkt plots dat de Procureur des Konings (vergelijkbaar met de Officier van Justitie in Nederland) is vergeten om een opsporingsbevel te ondertekenen. Als hij te horen krijgt dat de moordenaar van zijn vrouw vrijuit gaat, neemt Segers het recht in eigen hand en komt vervolgens zelf in de beklaagdenbank terecht. Justitie wil het met hem op een akkoordje gooien (een lichte straf in ruil voor zo weinig mogelijk slechte publiciteit), maar Segers wil ook op dat vlak tot het uiterste gaan ...
In Vlaanderen oogstte Het Vonnis lovende kritieken, en dat is niet helemaal onbegrijpelijk. Procedurefouten hebben in het recente verleden diverse malen voor ophef gezorgd en de rommelige afwerking van diverse dossiers, zoals De Bende van Nijvel, Julie en Melissa, enzovoorts liggen veel Belgen zwaar op de maag.
De film is overigens niet zo origineel als diverse critici lieten uitschijnen; het enkele jaren geleden gedraaideLaw Abiding Citizen heeft dezelfde invalshoek (een man wil niet alleen wraak op de ongestrafte daders, maar op het hele systeem), maar die film was nogal tendentieus en eenzijdig, en bovendien sterkt gericht op harde actie. Verheyen pakt het subtieler aan: hij sympathiseert met de brave burger Segers, maar de procureur (die de handtekening vergat te zetten) en de advocate (die de procedurefout uitbuitte) krijgen evenveel tijd en gelegenheid om hun kant van de zaak te belichten, en hun inzichten of personages worden nergens belachelijk gemaakt. Verheyen woonde diverse rechtszaken bij en deed uitgebreide research om alles zo realistisch mogelijk over te laten komen.
De lange pleidooien verlenen de film een zekere traagheid en sommige nevenpersonages (zoals de Minister van Justitie) zijn niet meer dan karikaturen; gelukkig zijn de voornaamste personages wel goed uitgewerkt: Koen de Bouw is met zijn brave imago de juiste man op de juiste plaats, en Veerle Baetens speelt met verve de advocate van de duivel; het is echter veteraan Jappe Claes die de meeste aandacht naar zich toetrekt als de procureur-generaal, je krijgt zowaar sympathie voor het personage.
