In Moonstruck staat de volle maan boven een winters Brooklyn. Het is ijskoud, maar de maan strooit een warm, sprookjesachtig licht uit over de stad en romantische harten gaan sneller slaan. Cher speelt een jonge weduwe die een huwelijksaanbod accepteert omdat haar aanbidder (van wie ze niet houdt) de tradities in stand houdt en netjes op zijn knieën valt als hij haar hand vraagt. Probleem is: voordat het huwelijk kan worden vertrokken, wil hij nog even zijn zieke moeder in Sicilië bezoeken, en in zijn afwezigheid maakt de bruid kennis met zijn jongere broer: emoties flakkeren op, vonken slaan over ... tja, het is volle maan ...
Moonstruck was één van de meest succesvolle komedies van de jaren tachtig, zowel de critici als de bioscoopbezoekers waren enthousiast. Het scenario verweeft diverse romantische verhalen: terwijl Cher overhoop ligt met haar gevoelens, heeft vader een avontuurtje en flirt moeder met een professor die door zijn veel jongere minnares (uiteraard een studente) is gedumpt. Achteraf bezien lijkt de lof een beetje overdreven: het scenario zit handig in elkaar, maar is ook nogal opvlakkig en geen van de drie hoodrolspelers (Cher, Cage en Dukakis) hebben een Italiaanse achtergrond, waardoor de Italiaanse sfeer die wordt opgeroepen een beetje kunstmatig aandoet.
Maar dat mag de pret niet drukken, Moonstruck een vrij plezierige kijkervaring: de film is gemaakt door Norman Jewison, een veteraan die is gespecialiseerd in edelkitsch (Fiddler on the Roof, Jesus Christ Superstar) en weet hoe hij een combinatie van drama en komedie kan omtoveren in een romantisch sprookje. Hij wordt daarbij geholpen door een uitstekende cast: Nicolas Cage vertoont op jeugdige leeftijd (hij was 22) reeds zijn neiging tot overacting, maar Cher (41!) is erg innemend als de jonge weduwe en Olympia Dukakis is zelfs hartveroverend als de moeder. Beiden kregen voor hun optreden trouwens een Oscar.
