Emanuelle is een fotojournaliste die met Jan en alleman/vrouw de koffer induikt. Ditmaal belandt ze in Bangkok alwaar ze, na het nodige gevoos, middenin een militaire coup belandt. Haar paspoort wordt afgepakt, maar ze weet een tijdelijk visum te bemachtigen (drie keer raden hoe) en reist een vervelende archeoloog achterna, naar Casablanca...

Het eerste vervolg op Bitto Albertini's Emanuelle Nera is een uiterst vervelende bedoening. Feitelijk is er geen verhaal en meandert de prent van de ene naar de andere seksuele escape van Emanuelle. Hoofdrolspeler Laura Gemser was een schoonheid, en dat scheelt een slok op een borrel, maar regisseur Joe D'Amato legt alles op slaapverwekkende manier vast.

Er valt genoeg seksueels te beleven in dit soft-erotische vehikel, daar niet van, maar prikkelend wordt het nooit. 'Hoogtepunten' in dezen: Een opium orgie, een groepsverkrachting met kleren aan, een lesbisch mile high nummerjte, een pingpongballen act (dit kunt u zelf wel invullen, mij dunkt) en een cultureel verantwoorde ontmoeting met een geile Tuareg stam.

Ik heb me kapot verveeld bij deze film. De prent is de hele tijd gezapig, zelfs tijdens de sensueel bedoelde scenes, welke vaak zeer knullig- en onaf ogend worden geregistreerd. Bovendien speelt een vreselijk liedje, dat meer op zijn plaats was geweest in een Bud Spencer en Terence Hill komedie, een prominente rol. Het beste fragment is er nota bene een waarbij twee dieren een hoofdrol spelen: Een vastberaden knaagdier draait de rollen om en maakt op bloeddorstige wijze een slang tot zijn prooi: Fascinerend, maar helaas slechts een toevalstreffertje in dit ongeinspireerde prutswerk.