Ben Affleck is een niet erg succesvolle schrijver genaamd Nick Dunne (hij is technisch werkloos) die is getrouwd met Amy (Rosamund Pike), een jonge en aantrekkelijke vrouw van goede afkomst. Als Amy onder verdachte omstandigheden verdwijnt, valt de verdenking onmiddellijk op Nick. Het huwelijk was niet gelukkig en het is bekend dat Nick financiële problemen had. Als de zaak vervolgens door de media wordt opgepikt, wordt Nick binnen de kortste keren de meest gehate man in de VS, die bij iedere stap buiten de deur wordt belaagd door een horde journalisten die hem aan het kruis willen nagelen ...
De eerste helft van Gone Girl is een perfecte mix van spanning, drama en sociaal commentaar; je gaat geloven dat regisseur David Fincher (Fight Club, Seven) na geruime tijd weer eens zijn beste niveau heeft gehaald. We ervaren Nick als een niet al te snuggere, maar goedmoedige persoon en we voelen met hem mee terwijl hij steeds feller wordt opgejaagd en in de hoek gedrukt. Tegelijkertijd worden de twijfels omtrent zijn onschuld sterker: de politie ontdekt dat Amy een dagboek heeft bijgehouden, waarin ze beschrijft hoe Nick veranderde van een liefhebbende echtgenoot in een man voor wie ze bang was.
Maar ... na een uur volgt de eerste van een lange reeks plotwendingen die het hele verhaal op zijn kop zetten en binnenstebuiten keren. Het blijft spannend, maar de aanhoudende stroom wendingen haalt de geloofwaardigheid onderuit en de personages raken steeds verder ondergesneeuwd. We krijgen ook te maken met wat een Rashomon-effect wordt genoemd: we bezien de gebeurtenissen door de ogen van verschillende personages, maar hun getuigenissen lijken niet altijd even betrouwbaar. Een deel van de pret komt voort uit de inspanningen die de kijker moet leveren om uit te vissen wie op welk moment de waarheid spreekt, maar dit soort spelletjes werken beter op papier dan in de bioscoop: een schrijver kan met een gerust hart een personage leugens laten vertellen, maar het is voor een filmer riskant om leugenachtige verklaringen te visualiseren.
Gone Girl werd goed ontvangen door de critici, maar uit feministische hoek kwam kritiek (het verhaal zou misogyn zijn). Er was veel te doen om de casting; de keuze van Affleck pakt verrassend goed uit (Fincher koos hem vanwege zijn ‘valse lachje’), maar Rosamund Pike lijkt minder op haar plaats; ze is niet slecht maar iemand als Kate Blanchett zou ongetwijfeld meer van de rol hebben gemaakt.
