In een Amsterdams flatgebouw begint een lift rare kuren te vertonen: een viertal feestgangers komt na avondje uit vast te zitten als de lift blokkeert en de luchtventilatie uitvalt en een paar dagen later wordt een bewaker door de liftdeuren gegrepen en de vallende liftkast onthoofd. 

 

De onderhoudsmonteur Felix Adelaar (Stapel) kan geen verklaring vinden voor de ongevallen. Hij krijgt hulp van een onderzoeksjournaliste (Van Ammelrooy) die hem in contact brengt met een  bevriende professor die een lezing houdt over experimenten met biomoleculaire microchips. Als Adelaar verhaal gaat halen bij de liftfabrikant, wordt hij prompt op non-actief gezet door zijn eigen chef, maar Adelaar heeft zich vastgebeten in de zaak en zet zijn onderzoek op eigen houtje voort. 

De Lift was in 1983 het debuut van Dick Maas, maar werd opgepikt door Warner bross voor een internationale release. Maas speelde met zijn film handig in op de claustrofobische gevoelens en de angst voor techniek waarmee veel mensen te kampen hebben. De scènes met de op hol geslagen lift (drie deuren op een rij, een soort driekoppig monster) zijn vindingrijk en de klassiek geworden onthoofdingsscène is pure grand guignol. De Lift is overigens verrassend terughoudend: de horror is eerder suggestief dan grafisch. 

 

Maas moest het doen met een beperkt budget en dat heeft sporen nagelaten. Verder is Maas een bekwame regisseur, maar geen groot scenarist. Als auteur denkt Maas in de eerste plaats in losse scènes, die vaak uitgroeien tot korte filmpjes binnen een langer geheel. Een goed voorbeeld in De Lift is de sequentie waarin een blinde man een duur appartement in Zuid-Europa wordt aangesmeerd door een aalgladde makelaar; het gesprek, waarin we sympathie opvatten voor de oude man, is natuurlijk een opmaatje voor een gruwelscène die daardoor des te harder aankomt. 

 

Dat is mooi, maar Maas heeft minder oog voor het grotere geheel: het tempo ligt door de vele zijsprongen aan de lage kant en er is een secundaire verhaallijn over spanningen binnen het gezin van de monteur (zijn vrouw verdenkt hem van overspel) die te veel tijd in beslag neemt en uiteindelijk niet eens wordt afgemaakt. Ook het slot stelt teleur. De monteur gaat de op hol geslagen microchips met een schroevendraaier te lijf en Maas haalt ook het oeroude cliché van de boze wetenschapper van stal om het intrigerende uitgangspunt af te ronden. De man richt een revolver op zijn eigen duivelse schepping en zegt: