Romancing the Stone is een romantische avonturenfilm van de regisseur van Back to the Future (I, II & III) en Forrest Gump. Dankzij het succes van de film werden Michael Douglas (die co-produceerde) en Kathleen Turner wereldsterren. 

 

Turner is Joan Wilder, een schrijfster van romantische flutromannetjes (die ze zelf veel opwindender vindt dan haar lezers). Op een dag ontvangt ze een envelop met daarin een schatkaart. Dezelfde dag nog krijgt ze een telefoontje van haar zus, die vertelt dat ze in Colombia is ontvoerd. De ontvoerders willen de schatkaart in ruil voor de zus, maar er zijn meer kapers op de kust en terwijl Joan afreist naar Colombia, is haar leven al snel in gevaar. Maar dan duikt uit het niets Jack T. Colton op, een avonturier op die haar in bescherming neemt. In de Colombiaanse jungle beleeft Joan Wilder een avontuur dat opwindender is dan alle avonturen die ze ooit heeft verzonnen ...

 

De film ligt in de lijn Raiders of the Lost Ark en de producers vreesden dat de vergelijking negatief zou uitvallen. Raiders had immers een groter budget en meer actie. De aanwezigheid van Douglas en (vooral) Turner verleende Romancing echter een menselijk tintje: hun personages, Joan & Jack, zijn aandoenlijk in hun eenvoud en directheid. Tussen beiden bestaat ook de nodige chemie. De film werd opgenomen in Mexico (niet in Colombia) en de crew werd geplaagd door vochtige hitte, tropische stormen en nog veel meer ongemak. Ook waren er voortdurend ruzies tussen regisseur Zemeckis en Turner over de manier waarop de eerste de laatste in beeld wilde brengen. 

 

Dertig jaar na dato is Romancing the Stone altijd zeer vermakelijk. Je moet wel tegen die typische, postmoderne ‘leukigheid’ kunnen waardoor veel films uit die periode worden gekenmerkt: Joan & Jack worden beschoten, zweven boven een afgrond en worden door een modderstroom meegesleurd, er zijn achtervolgingen, ontploffingen, alligators ... maar het blijft allemaal vrolijk en je hebt nooit het gevoel dat ze in gevaar zijn. Er wordt voortdurend gerend en geschreeuwd, de sfeer is enorm opgefokt, en om de paar minuten roept Douglas heel hard “Shiiiiiiiiit”. Ach ja, die jaren tachtig ...