DelicatessenDelicatessen speelt zich af in Parijs in de 21e eeuw. De post-apocalyptische wereld die wordt voorgesteld is eerder een teruggang naar de 19e eeuw dan een echte toekomstwereld. Wat dat betreft kan de wereld wel enigszins vergeleken worden met die uit Brazil . Maar waar daar de wereld een grote bureaucratie is, is het in Delicatessen eerder het tegenovergestelde. Parijs is verrot, net als zijn inwoners. En de meeste karakters uit deze film zijn dat ook. Toevallig wonen ze allemaal met elkaar in hetzelfde flatgebouw. Het verhaal dat Boobiëlle beschrijft klinkt meer bizar dan dat het in de film wordt uitgebeeld. Van slachtpartijen op de klusjesmannen van de slager zien we vrij weinig. Wel is alles in deze film tot het absurdistische uitgewerkt en dat komt vooral tot uitdrukking in de karakters. Deze hebben allemaal wel een karaktertrekje wat niet helemaal spoort. Dit zorgt ervoor dat er op zich redelijk gelachen kan worden in Delicatessen om vage acties van de flatbewoners. De sfeer van de film is op zich briljant evenals het gebruik van kleur in de beelden. Toch hoopte ik zelf meer een echt post-apocalyptische wereld te zien, die wat grauwer is. Nu zijn veel figuren in de film namelijk enorme sukkels. Dat geldt voornamelijk voor de militante vegetariërs (Troglodisten) die er allemaal erg blij uit zien en ook blij gedrag vertonen. Ik heb gemengde gevoelens over deze film. Qua sfeer en originaliteit zeer positief, maar over het algemeen vond ik het niet heel erg boeiend.
Aanraders in overeenkomstige genres, volgens Boobema: |
|||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
  |
 |
| |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
DelicatessenSlager, en tevens huisbaas, Clapet heeft een oplossing bedacht voor de voedselschaarste in de surrealistische wereld waarin de film zich afspeelt. Elke week plaatst hij een advertentie voor een klusjesman, om deze vervolgens vrij snel te doden en op te dienen aan zijn huurders. Zijn laatste slachtoffer is de ex-clown Louis. Nietsvermoedend trekt hij aan het begin van de film in bij slager Clapet. Alles verloopt volgens plan tot Julie, de dochter van de slager, gevoelens krijgt voor Louis en hem probeert te redden door een ondergrondse organistatie van militante vegetariers in te schakelen. Deze voorloper van Amélie en La cité des enfants perdus heeft veel meer weg van de bizarre, duistere sfeer en zwarte humor van de La cité dan van de liefheid van Amélie (wat voor mij persoonlijk een pluspunt is). De film is origineel, grappig en Dominique Pinon (ook te zien in Amélie en La cité) is geknipt voor de rol van Louison. Mits de soort humor en de sfeer je liggen, is dit een zeer vermakelijke film.
Aanraders in overeenkomstige genres, volgens Boobiëlle: |
|||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
 |
|
|
Terug naar vorige pagina | Naar filmoverzicht |
