Als ze van haar ouder weer verplicht moet oppassen op haar huilerige babybroertje Toby wenst Sarah dat hij zou verdwijnen. Tegen haar verwachtingen in komt haar wens uit: de Goblin Koning neemt hem namelijk mee naar zijn koninkrijk. Sarah krijgt al snel spijt en stapt de magische wereld van de Koning binnen. Hier moet ze een enorm labyrint gevuld met magische wezens, sommige goed, andere slecht, doorkruizen. Gelukkig krijgt ze hulp van een aantal bewoners van deze wereld.

Labyrinth was in mijn jongere jaren een van mijn meest favoriete films. Altijd gevaarlijk dus om zoiets jaren later weer terug te kijken. De kans op een flinke tegenvaller ligt namelijk altijd op de loer, zoals me gebeurde bij nog zo'n jeugdfavoriet, The NeverEnding Story, die de tand des tijds niet goed heeft doorstaan. Gelukkig valt er ook tegenwoordig aan Labyrinth nog voldoende te genieten.

Dat komt vooral door de enorm fantasierijke wereld die Jim Henson en zijn team hebben neergezet. Het tempo waarin alle ontmoetingen met de bewoners van deze wereld plaatsvinden ligt bovendien erg hoog. Vervelen zul je je dan ook niet snel, want je valt van de ene gebeurtenis in de volgende. En daar zitten enorm leuke vondsten tussen, zoals het stinkende moeras (inclusief scheten) en de vechtmachines van de goblins.

De decors zijn overduidelijk van schuimrubber gemaakt, ogen daarmee neppig, maar geven Labyrinth ook een zekere eigen charme. Dat geldt ook voor de soms knullige karakters in de wereld. Daarbij moet worden aangetekend dat het acteerwerk niet fantastisch te noemen is. David Bowie zingt daarnaast nog een aantal liedjes, die zeker niet tot het beste uit zijn oeuvre gerekend kunnen worden.

Dat soort minpuntjes doet echter niets af aan de totaalbeleving van Labyrinth. Ik denk dat kindjes ook tegenwoordig nog van deze film zullen genieten. Of dat bewijs daadwerkelijk in de pudding zit kan ik over een paar jaar testen!