Wat zien ik (de titel wordt ook gescheven als: Wat zien ik!?) was in 1971 de eerste bioscoopfilm van Paul Verhoeven. De film was gebaseerd op enkele biografische werkjes van de acteur Albert Mol, die herinneringen ophaalde aan de tijd dat hij in de Amsterdamse Rosse Buurt woonde. Verhoeven had weinig affectie met dit materiaal, maar hapte toch toe onder het motto : “Je kunt beter iets maken dan niets”. 

 

Wat zien ik draait om Blonde Greet, een luxe dame van plezier (ze woont in een herenhuis aan de Prinsengracht!) gespecialiseerd in het vervullen van de speciale wensen van haar gefortuneerde klanten, daarbij soms geholpen door haar collega Nel. Eén van de klanten wil als stoute schooljongen onder haar rokken voelen, een ander wil voor haan spelen (terwijl Greet en Nel ronddartelen als kakelende kippen), een derde wordt graag afgeranseld als dienstmeisje dat haar werk niet goed heeft gedaan. Die fetisj zorgt ook voor de titel als tijdens één van zijn bezoekjes Blonde Greet plots uitroept: “Wat zien ik? Stof!” Pats, pats. 

 

Verhoeven en zijn scenarist Soeteman hebben enige lijn aangebracht in het anekdotische materiaal via romantische nevengeschiedenissen: Blonde Greet wordt verliefd op een klant (die echter bij zijn vrouw blijft) en haar collega Nel, bijgenaamd Haar van Boven (ze woont één etage hoger) wordt misbruikt door haar vriend Sjaak, die tevens haar pooier is. Verhoeven hield de scènes zo kort mogelijk en koos voor een ongewoon vinnige montage, waardoor je als kijker wordt opgenomen in de stroom van de gebeurtenissen en amper merkt dat er nauwelijks een doorlopend verhaal is. 

 

Hoewel sommige van zijn latere films een satirische inslag hebben, is Wat zien ik de enige film van Verhoeven die te boek staat als komedie. Sommige grappen zijn erg flauw (een televisie die ontploft in iemands gezicht), andere zijn tamelijk leuk; een scène in een café met Piet Römer en André van den Heuvel is hilarisch. De keuze voor de tamelijk onbekende Ronnie Bierman als Blonde Greet was verrassend. Bierman schrok zich een hoedje toen haar de rol werd aangeboden: ze was onzeker over haar uiterlijk en schrok terug voor de blootscènes, maar Verhoeven wist haar om te praten en de rol maakte haar op slag beroemd. 

 

Wat zien ik lokte in 1971 maar liefst 2,3 miljoen bezoekers naar de bioscoop, een ongelooflijk succes. Bijna een halve eeuw later is de film wat moeilijk te beoordelen. Veel scènes zijn simpelweg te plat om leuk te zijn, maar Verhoeven lijkt de draak te steken met het fetisjistische materiaal (of zelfs met zijn eigen film) en die dubbelzinnigheid komt de genietbaarheid ten goede. Ik heb me dan ook kostelijk vermaakt met Wat zien ik.