Young Frankenstein, de satirische ode van Mel Brooks aan de horrorfilms uit de jaren 30 (en met name de Hollywoodversie van Mary Shelley’s Frankenstein uit 1931) was de eerste film van deze regisseur die positief werd onthaald door de 'ernstige’ filmkritiek. De reacties op zijn werk waren steeds zeer gemengd geweest: De meeste critici vonden Brooks weliswaar grappig, maar ook ronduit vulgair. Brooks gaf toe dat zijn grappen soms nogal plat waren, maar geloofde dat hij op zijn geheel eigen wijze humor van niveau bracht: als het onderbroekenlol was, dan waren de onderbroeken toch van goede kwaliteit. 

 

In Young Frankenstein gedroeg Brooks zich voorbeeldig. Er zijn een paar licht aangebrande grappen plus enkele verwijzingen naar de grootte van het geslachtsdeel van het monster (monsterachtig!), maar afgezien daarvan, kan de film bijna dienen als vermaak voor de hele familie. 

 

Gene Wilder (die samen met Brooks het scenario schreef) is de kleinzoon van de roemruchte Dr. Frankenstein; hij wil dat zijn naam wordt uitgesproken als 'Fronkenstien’ omdat hij niks te maken wil hebben met zijn grootvader, de krankzinnige geleerde. Maar de jongeman wordt via een list naar Transsylvanië gelokt en als hij aldaar een schriftelijk verslag van zijn grootvaders experimenten onder ogen krijgt, begint het ware Frankensteinbloed te kriebelen. Met de hulp van de gebochelde Igor (Marty Feldman) en een rondborstige assistente genaamd Inga (Teri Garr) creëert de jonge dokter zijn eigen monster. De resultaten zijn even verpletterend als hilarisch. 

 

Young Frankenstein is even geestig als enkele andere toppers uit het oeuvre van Brooks, zoals The Producers of Blazing Saddles, maar de grappen zijn beter gedoseerd en minder anarchistisch. De film was een oorspronkelijk idee van Gene Wilder, niet van Brooks zelf, en het was ook Wilder die Brooks overtuigde om zich te concentreren op de regie en geen bijrol te spelen*. De prachtige fotografie in zwart-wit en de zorgvuldig nagebouwde sets vol kopieën van oorspronkelijke decorstukken uit de films van de jaren '30 dragen bij tot de authentieke sfeer. Tot de hoogtepunten behoren onder meer: Inspecteur Kemp die op onnavolgbare wijze een sigaret aansteekt, de uitvoering (door de dokter en zijn creatie) van Puttin’ on the Ritz en bovenal de scène in de hut van de blinde man.