Pauline 'a la Plage

Pauline à la Plage is de derde film in de reeks 'comédies et proverbes' van de Franse regisseur Eric Rohmer; de scenario's van de zes films illustreren telkens een klassiek gezegde uit de Franse literatuur; in het geval van Pauline is dat "Qui trop parole, il se mesfait" (*1) uit Perceval, Le conte du Graal van Chrétien de Troyes (12de eeuw).

Pauline is een 15-jarige tiener die haar zomervakantie doorbrengt in Normandië, samen met haar nichtje Marion. Terwijl Pauline nog onervaren is, heeft Marion al de nodige affaires achter de rug, maar ze blijft dromen van die ene, verschroeiende liefde die alle andere romantische avonturen in de schaduw zal stellen. Terwijl Pauline haar eerste liefdeservaringen opdoet, voelt Marion een hartstocht ontbranden voor Henri, een harteloze Casanova van middelbare leeftijd en part-time filosoof. Pierre, een ex-vriendje van Marion (en nog steeds verliefd op haar, maar ook zeer gesteld op Pauline) is de 'persoon in het midden'. Tussen de diverse personages ontwikkelt zich een complex spel van aantrekking en afstoting.

Deze film geldt als één van de beste films van Eric Rohmer, en ook als één van zijn meest vriendelijke en speelse. Rohmer, die vaak vrij hard is voor zijn personages, is in Pauline à la plage eerder een wat koele observator die de nodige distantie bewaart. Dit wordt mede gesymboliseerd door de locatie: er blaast steeds een frisse wind over de uitgestrekte stranden en alleen in de namiddag zorgt de zomerzon voor een korte periode van broeierige hitte. Er wordt veel gepraat, maar de diepste emoties blijven onuitgesproken.

Maar schijn bedriegt: op prikkelende wijze smokkelt Rohmer de na-oorlogse Franse filosofie in het verhaal via de huiskamerfilosoof Henri, die postmoderne ideetjes over 'waarheid' (Derrida, Foucault) handig in zijn eigen voordeel uitlegt. In de finale besluiten Pauline en Marion beiden hun 'eigen waarheid' te geloven, om niet teleurgesteld te raken in de liefde en het leven. Wij weten wat er is voorgevallen, en begrijpen daardoor ook dat beiden maar al te goed beseffen dat ze als 'speeltje' zijn gebruikt door anderen. Zoals zo vaak zijn winnaars bij Rohmer speciale verliezers: ze zijn alleen winnaars omdat ze hun verlies beter weten te maskeren.

Pauline à la plage is teder, sexy en (als men op de juiste golflengte zit) vaak erg grappig. Rohmer haalt het beste uit zijn grotendeels onervaren cast. Een teder meesterwerkje. 

Noot:

Aanraders in overeenkomstige genres, volgens Boobytrap:
- Taxi Driver (drama : 9)
- Wandafuru Raifu (After Life) (drama / fantasy : 8.5)
- Le Gamin au Vélo (drama : 8.5)
- I Wish (Kiseki) (drama : 8.5)
- Jean de Florette (drama : 8.5)

Hoe beoordeelt Boobytrap categorie drama eigenlijk? 0 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10