The Sweeney is een team van de Londense politie, gespecialiseerd in het voorkomen en oplossen van grootschalige gewapende misdrijven. De agenten, onder leiding van oude rot Jack Regan, staan erom bekend zich weinig gelegen te laten van bestaande procedures en de wet. De onorthodoxe aanpak zorgt echter wel voor het nodige succes. Dan verschijnt er echter een groep criminelen in de stad die The Sweeney meermaals te slim af lijkt te zijn. Als er ook nog een interne procedure start naar vermeende fraude, hang het voortbestaan van het team aan een zijden draadje. 

Het heeft ongeveer een uur geduurd voordat ik door had dat ik niet naar een televisieserie aan het kijken was, maar naar een speelfilm. Toen was ik dus al ruim halverwege de film. Het was even een knop omzetten, maar het gevoel dat The Sweeney oproept bleef eerder dat van een serie dan van een film. Als dit inderdaad een serie was geweest, dan was dit een verrekte goede aflevering geweest en was mijn interesse gewekt in andere afleveringen.

Voor een speelfilm gelden echter andere regels: de kwaliteit daarvan behoort ruim boven die van een serie te liggen. Daar slaagt The Sweeney op een hoop punten dus niet in. Zo is het script bijvoorbeeld niet al te sterk, waarbij het verhaal ook in een hakkelende stijl wordt verteld. Hoofd- en bijzaak worden ook onvoldoende onderscheiden, waardoor er oninteressante subplotjes doorheen het verhaal lopen. Ten slotte noem ik de montage en het camerawerk die te veel die genoemde seriekwaliteit hebben. 

Toch biedt The Sweeney ook voldoende sterke punten. Zo zijn Ray Winstone en Hayley Atwell zeer overtuigend in hun hoofdrollen. Maar het meest in het oog springen de knalharde actiescènes waarbij de kogels je om de oren vliegen. Deze duren ook nog eens zeer lang en vullen daarmee een groot deel van de prent. Conclusie is om die reden dan ook dat dit een vermakelijk Brits werkje is, dat overigens gebaseerd is op de gelijknamige televisieserie uit de jaren zeventig.