Boerenpsalm is een verfilming uit 1989 van de gelijknamige roman van de Vlaamse auteur Felix Timmermans, vooral bekend dankzij de roman Pallieter (1916), een lofzang op het leven, met name het Vlaamse buitenleven. Ook in Boerenpsalm zegeviert uiteindelijk de liefde voor het leven, maar de nadruk ligt op de voortdurende tegenslag waarmee de hoofdpersoon, boer Wortel, heeft af te rekenen. 

 

 

Na de dood van zijn vader erft Wortel de familieboerderij. Hij trouwt met Fien en het huwelijk wordt gezegend met een reeks kinderen, maar Wortel heeft regelmatig avontuurtjes en door zijn driftige karakter jaagt hij de kinderen het huis uit. Zijn oudste zoon, Fons, is een losbol die de benen neemt nadat hij een kind op de wereld heeft gezet. Fons zal uiteindelijk zelfmoord plegen, een klap die Fien nooit de boven komt. Wortel hertrouwt met de weduwe van Fons, zijn eigen schoondochter, de veel jongere Fristine. Ook zij is uiteindelijk niet opgewassen tegen het harde leven op de boerderij en het weerbarstige karakter van boer Wortel. Er komt een nieuw huwelijkaanzoek, dit keer van een rijke oude vrijster, maar Wortel besluit om op de boerderij te blijven wonen, samen met de enige die hem is trouw gebleven, zijn blinde dochter Amelie ... 

De regie van Boerenpsalm was in handen van Roland Verhavert, de peetvader van de Vlaamse filmkunst: hij was naast regisseur ook filmcriticus, presentator van filmprogramma’s en docent aan de filmacademie. De jongere garde zag hem als een regisseur van de oude stempel die geen oog had voor de sociale tegenstellingen van de tijd en het milieu waarin zijn films zich afspeelden. Vandaag de dag lijkt die kritiek achterhaald: Boerenpsalm mag dan op het platteland zijn gesitueerd en bij momenten wat gedateerd aandoen, de thematiek van voortdurende tegenslag en de wil om te overleven is van alle tijden. De fotografie is schitterend (de buitenopnamen werden gedraaid in Bokrijk) en veel scènes hebben een broeierige, zwoele sfeer. Je begrijpt waarom het platteland zo vruchtbaar was.