Op een voormalig booreiland, ver buiten de kust, zoeken wetenschappers in het diepste geheim naar een geneesmiddel voor Alzheimer; de dieren die voor de proeven worden gebruikt, zijn Mako’s, grote agressieve haaien. Eén van de geleerden, een jonge vrouw wier vader aan Alzheimer lijdt, is in een poging om een doorbraak te forceren te ver gegaan: de haaien zijn door haar proeven nog groter, woester en ... slimmer geworden. Uiteraard loopt alles mis en draait de affaire uit op een strijd tussen mens en dier ...
Deep Blue Sea was een bijna vergeten Jaws-cloon die opnieuw aandacht kreeg nadat critici gelijkenissen hadden gesignaleerd tussen deze film uit 1999 en het recente Jurassic World. In die film zijn de haaien dino's geworden, maar verder lijken diverse verhaallijnen sprekend op elkaar. Er zijn ook overeenkomsten met Rise of the Planet of the Apes (2011), waarin geleerden eveneens bezig zijn met de ontwikkeling van een geneesmiddel tegen Alzheimer en daarvoor verregaande dierproeven uitvoeren (die, net als hier, uiteindelijk tot een catastrofe leiden).
Van een eventuele wetenschappelijke achtergrond zou ik me niet te veel voorstellen. De film mist iedere vorm van subtiliteit maar biedt liefhebbers van bloedige actie wel waar voor hun geld. De aanvallen van de opgefokte haaien zijn plots en uiterst grafisch. Een zeer charmante Saffron Burrows voegt een erotische noot toe aan het geheel en de bloeddorstigheid wordt gemilderd dankzij een welkome dosis humor: de plotselinge dood (vlak nadat hij een pathetische speech heeft afgestoken!) van Samuel L. Jackson is hilarisch en ook rapper LL Cool J is grappig als de stevig drinkende, maar diepgelovige kok die gesprekken voert met god in de stijl van de legendarische Don Camillo. Deep Blue Sea is weinig hoogstaande, maar vermakelijke flauwekul.
