Een dystopische fantasie, gesitueerd in de niet al te verre toekomst (2018), in een maatschappij waarin honger, oorlog en racisme zijn uitgebannen. In ruil voor vrede en welvaart hebben de burgers echter iedere vorm van vrijheid moeten opgeven: zij zijn letterlijk eigendom van grote corporaties, die met hun onderschikten kunnen doen wat ze willen. De onvrije bevolking brengt de dagen door in complete ledigheid en wordt zoet gehouden met wedstrijden in een ultragewelddadige sport, rollerball. Geef het volk brood en spelen en je hebt geen kind aan ze.
James Caan is Jonathan E., de succesvolste sportheld ter wereld. Zijn team, Houston, is de heersende kampioen en staat ook dit jaar in de halve finales van het wereldkampioenschap. Jonathan is zo populair, dat hij regelmatig wordt toegejuicht door supporters van de tegenstander. Maar vlak voor de halve finale tegen Tokio krijgt hij een vreemd verzoek: de directeur van het bedrijf dat hem 'bezit' wil dat hij stopt. Jonathan, die het spel niet kan missen en geniet van zijn populariteit, besluit om het verzoek in de wind te slaan. Achter de schermen wordt nu gebroed op een plan om hem uit de weg te ruimen ...
De vormgeving en atmosfeer van Rollerball zijn sterk beïnvloed door 2001: A Space Odyssey en A Clockwork Orange en ook het gebruik van klassieke muziek doet denken aan Stanley Kubrick. Rollerball opent en sluit af met het orgelwerk Toccata en Fuga in d-kleine terts van Bach en er zijn ook fragmenten te horen van Albinoni en Sjostakovich. Rollerball is daardoor een lust voor oog en oor, maar de 'boodschap' blijft een beetje in het luchtledige hangen: James Caan is geloofwaardig als de man die door zijn eigenaar wordt afgedankt, maar het beeld dat wordt geschetst van de totalitaire maatschappij is nogal onbestemd.
De belangrijkste troef zijn daardoor de wedstrijdbeelden. Voor de opnames werd uitgeweken naar München, waar gebruik kon worden gemaakt van faciliteiten die waren gebouwd voor de Olympische spelen van 1972. Rollerball werd de eerste film waarbij op de aftiteling een prominente plaats werd ingeruimd voor de stuntlieden omdat hun werk als beslissend werd geacht voor het welslagen van de productie. De wedstrijdbeelden zijn rauw en realistisch, in een poging van regisseur Jewison om het spel zo weerzinwekkend mogelijk af te schilden. Het bioscooppubliek smulde echter van het geweld en er ontstonden zelfs plannen om echte wedstrijden te organiseren. Jewison schrok zich een ongeluk en gelukkig voor hem werden die plannen nooit gerealiseerd.
