Amélie is een naïef, onschuldig en introvert meisje uit Parijs in de bloei van haar leven. Haar jeugd is vooral gekenmerkt geweest door eenzaamheid. Haar vader, die dokter is, dacht dat ze een hartaandoening had, waardoor ze veel activiteiten niet kon ontplooien. Ze is nu begin twintig en werkt in een Parijs` café. Hier is ze vooral rustig en ook thuis is ze niet de meest praatzame persoon. Op haar badkamer ontdekt ze op een dag een verborgen schat: een doosje met speelgoed van een jongetje die inmiddels toch wel zo`n 50 moet zijn. Ze besluit de man op te zoeken en hem zijn oude herinneringen terug te geven. Voor Amélie is dit geen makkelijke taak, aangezien ze niet graag met vreemden praat. Als de man zijn doosje terugkrijgt, grijpen gevoelens van geluk en weemoed hem. De man is zeer gelukkig geworden door de actie van Amélie.
Vanaf dit moment stelt Amélie zichzelf tot doel andere mensen gelukkig te maken. Onvriendelijke mensen heeft ze een broertje dood aan, dus alleen vriendelijke mensen mogen geluk vinden. In haar eigen leventje mist Amélie alleen nog iets, namelijk echte liefde. Als ze op een dag een fotoboek vindt, wil ze dit teruggeven aan de rechtmatige eigenaar, op wie ze verliefd raakt. Ook deze man durft ze niet aan te spreken, dus volgt er een soort van kat-en-muis spel, waarin de twee elkaar telkens treffen, maar geen contact leggen. Centraal thema hierin zijn de foto`s uit het fotoalbum, waarin allerlei verscheurde pasfoto`s zitten. Het duurt lang, maar Amélie slaagt er toch in om haar liefde te vinden.
Het eerste half uur van de film wordt gebracht door een verteller, die de jeugd van Amélie beschrijft. Hierin zit veel humor en leren we waarom Amélie zo`n introvert persoon is. De humor is minder nadrukkelijk aanwezig in de rest van de film en hierdoor boet de film wat mij betreft in aan aantrekkingskracht. Amélie is een zeer mooie film, mede door het gebruik van interessant camerawerk en aparte kleuren. Ik kan me heel goed voorstellen waarom mensen deze film zo enorm goed vinden, maar het is niet helemaal mijn ding.
Amélie is een lieve film die kwalitatief goed in elkaar zit. Wat betreft sfeer dus totaal anders als eerder werk van Jeunet (zoals La cité des enfants perdus en Delicatessen): niet duister maar juist een positief ingesteld sprookje. Maar er zitten wel duidelijk herkenbare elementen in: o.a. het surrealistische sfeertje, de vaak vreemde samenloop van dingen, camerawerk, sterke vormgeving. Ook vind ik Audrey Tautou zeer goed gecast voor deze rol (en vind ik persoonlijk dat ze geen rotkop heeft :P). Dus ondanks de hoge feelgood/happy ending factor, toch zeker een erg vermakelijke film.
