Iedereen die een beetje bekend is met Star Wars weet dat de reeks uit een drietal trilogieën bestaat. Creatief brein George Lucas heeft er destijds in al zijn wijsheid voor gekozen de volgorde van de eerste twee om te draaien, waardoor episodes 4, 5 en 6 als eerste films verschenen. De allereerste film, nummer 4 dus, begint nogal rauw op het dak. Rogue One vertelt een verhaal dat plaats vindt tussen episode 3 (Revenge of the Sith) en episode 4 (A New Hope) en is daarmee de verbinding tussen de eerste twee trilogieën. Episode 3 ½ zou je dus ook kunnen zeggen.

Rogue One is echter geen onderdeel van de officiële trilogieën, maar de eersteling in een serie van zogenaamde anthology films. Dit zijn films die zich wel afspelen in het universum van Star Wars, maar de zo kenmerkende originele titelschermen missen. Net niet helemaal officieel dus, maar daardoor niet minder lekker. Er staan dan ook diverse van deze anthology films op de agenda. 

Het verhaal van Rogue One begint dus als Darth Vader en het keizerlijke leger de macht in het universum hebben overgenomen. Ze zijn druk bezig met de ontwikkeling van de Death Star, een wapen waarmee planeten vernietigd kunnen worden. De bedenker van deze technologie schijnt echter sympathieën voor de rebellen te hebben. Daarom wordt zijn dochter Jyn Erso opgezocht, zodat zij kan helpen bij de speurtocht naar haar vader. De bouwtekeningen van de Death Star liggen echter opgeslagen in het centrale archief op een zwaarbewaakte planeet. Jyn en haar volgelingen moeten gezamenlijk strijden om deze plannen te pakken te krijgen. 

Wat als eerste opvalt aan Rogue One is dat deze qua sfeer behoorlijk goed past in het rijtje van de films uit de eerste trilogie. Er is gekozen voor een stoffige, nostalische sfeer met een rauw randje. Hierin duiken met grote regelmaat allerlei karakters op die refereren aan de eerdere films. Voor één van de tegenstanders geldt zelfs dat deze volledig met CGI tot leven is geroepen, omdat de acteur (Peter Cushing) inmiddels is overleden. Deze digitale reïncarnatie is overigens zeer smaakvol gedaan, wat ook gezegd kan worden van de nog geen minuut durende scène met Princess Leia. 

Anders dan in eerdere Star Wars films is de algehele sfeer wat donkerder. Niet alleen gaan er miljoenen mensen dood, maar ook de typerende humor is wat minder sterk aanwezig. Of dit een bewuste keuze is geweest weet ik niet, maar feit is dat Rogue One wat minder flauwe streken bevat dan eerdere films. Het viel mij in ieder geval niet tegen, bovendien onderscheidt deze prent zich daarmee wel. 

Dan toch ook wat commentaar en dat richt zich vooral op het laatste deel van de film. Het eindgevecht op de planeet Scarif duurt erg lang. Bovendien is er weinig ruimte voor inventiviteit. Ook storend - doch tevens wel geinig - is de matige logica van de techniek in het Star Wars universum behelst: waarom wordt een digitale bouwtekening in hemelsnaam opgeslagen op een fysieke locatie? Ten slotte (spoiler alert) ook wat kritiek op het feit dat alle hoofdpersonen uit Rogue One sterven, waarbij er scène na scène telkens eentje het loodje legt. 

Maar toch, die kleine smetjes zijn bij lange na niet genoeg om er daadwerkelijk een punt van te maken. Rogue One doet wat het belooft en misschien nog wel een beetje meer. Het is een waardig tussendoortje dat bovendien laat zien dat het rijke universum van Star Wars voldoende mogelijkheden biedt voor allerlei spin offs. Voortaan kunnen we dus met grote regelmaat Star Wars film verwachten. I like!!