Vlak na de val van Sadam Hoessein krijgt Baran, een Koerdische vrijheidsstrijder, een gemakkelijk baantje aangeboden, maar hij vlucht naar een noordelijke uithoek om te ontsnappen aan zijn bazige moeder, die druk bezig is een huwelijk voor hem te arrangeren. Aangekomen in het hoge noorden, maakt hij kennis met Govend, de nieuwe onderwijzeres, die net als hijzelf wil ontsnappen aan een gearrangeerd huwelijk. En natuurlijk valt hij meteen voor haar ...
 

 

Baran en Govend zijn allesbehalve welkom; de bergketens hebben de vallei eeuwenlang beschermd: Niemand slaagde er ooit in om deze afgelegen streek te veroveren en de bewoners zijn gehecht aan hun eigen zeden en gewoonten. Ze willen niet dat hun kinderen onderwijs krijgen, en omdat Baran is aangesteld als ordehandhaver komt hij in conflict met de plaatselijke clanleider, die vreest dat Baran een stokje gaat steken in zijn lucratieve smokkelpraktijken. En dan is er ook nog een groepje vrouwelijke pershmergastrijders uit Turkije, die de grens ijn gepasseerd en op zoek zijn naar iemand die tijdens de oorlog vuile zaakjes heeft gedaan met Sadam ...

 

My Sweet Pepperland werd hier en daar gepresenteerd als een 'Koerdische western’*, en niet geheel ten onrechte: de regisseur heeft goed gekeken naar het werk van Sergio Leone en John Ford - let op de landschappen en de ongeschoren gezichten! - en de handeling lijkt een variatie op de klassieker Shane (1953, George Stevens) over de vreemdeling die aankomt in een vallei en zich verzet tegen een plaatselijke tiran. Maar de film voelt toch niet echt aan als een western, eerder als een romantisch drama. Het tempo ligt laag, maar de sfeertekening is fraai en de Iraanse actrice Golshifeh Farahani is adembenemend.